Παγιδευμένος στο Palantir (Facebook)...

Είναι μεγάλο λάθος να νομίζουμε ότι ο κόσμος μας δεν είναι σαν εκείνον των παραμυθιών. Γιατί γύρω μας υπάρχουν όλα εκείνα που χαρακτηρίζουν έναν κόσμο φαντασίας.
Υπάρχουν παντοδύναμα μαγικά αντικείμενα, τρομακτικά όπλα, δράκοι, μάγοι, βρυκόλακες, όλα αυτά είναι εδώ...

Θυμάμαι από τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών το «Πάλαντιρ». Το Πάλαντιρ ήταν ένα θαυμαστό μαγικό αντικείμενο που επέτρεπε τους χρήστες του να επικοινωνούν αναμεταξύ τους, να βλέπουν μακριά και να παρακολουθούν απομακρυσμένες περιοχές... Όμως λίγοι μπορούσαν να κάνουν την λογική σκέψη ότι ...κάποιος μπορούσε να σε παρακολουθήσει και εσένα μέσα από αυτό, όταν το χρησιμοποιούσες, κάποιος που είχε πρόσβαση στην «Άρχουσα Πέτρα» που ήταν κρυμμένη στον Πύργο του Άβαλον, και από την οποία μπορούσε να δει όλα βρίσκονταν γύρω από τα «κατώτερα» Πάλαντιρς ...!

Το Πάλαντιρ ήταν λοιπόν μια παγίδα. Ένα σύστημα που σου προσέφερε κάτι για να σου πάρει κάτι άλλο. Μια παγίδα στην οποία έπεφτες με τη θέλησή σου, γιατί ο σκοπός της ξέφευγε από την φαντασία και την αντίληψή σου...

Ακριβώς κάτι τέτοιο είναι και το Facebook. Είναι το Πάλαντιρ των καιρών μας. Μας αφήνει να κρυφοκοιτάξουμε μέσα στις ζωές των άλλων, ξεχνόντας όμως ότι την ίδια στιγμή που το κάνουμε κάποιος κρυφοκοιτάζει και μέσα στη δική μας ζωή, με τρόπους και τεχνικές παράξενες και ακατάληπτες για τον απλό άνθρωπο...

Πριν μερικές βδομάδες είχα δηλώσει ότι δεν θα ασχοληθώ άλλο με το Facebook. Αποφάσισα να διαγράψω το λογαριασμό μου και να το αφήσω πίσω οριστικά. Υπολόγιζα όμως χωρίς τον ...ξενοδόχο, που στην περίπτωση αυτή ήταν το ίδιο το Facebook.

Το περιεχόμενο του λογαριασμού μου τέθηκε μεν «προς διαγραφή» όπως ζήτησα, αλλά η διαγραφή αυτή δεν έγινε άμεσα όπως θα ήταν το λογικό. Το σύστημα με ενημέρωσε ότι θα γινόταν μετά από κάποιες ημέρες. Πάτησα και το κουμπάκι με το οποίο ζητούσα να μου σταλεί όλο το υλικό που συγκεντρώθηκε στον λογαριασμό μου, αλλά αυτή η αποστολή άργησε επίσης αδικαιολόγητα (δεν έγινε ποτέ)...

Μετά από μερικές ημέρες, εκεί που ήμουν σίγουρος ότι τελικά κατάφερα να ξεφύγω (και αφού έλαβα μερικά θυμωμένα μηνύματα από φίλους που δεν με έβρισκαν πλέον εκεί), το Facebook ενεργοποίησε αυτόματα τον λογαριασμό μου, και άρχισα να φαίνομαι πάλι στους γνωστούς μου, λες και ήμουν συνδεδεμένος.

Αυτό ίσως δεν έγινε επίτηδες, αλλά κάποιο από τα μηχανήματά μου μάλλον συνδέθηκε από μόνο του (ναι, το κάνουν πλέον τα άτιμα) και έτσι επανεργοποιήθηκε αυτόματα ο λογαριασμός. Σημασία έχει ότι ενεργοποιήθηκε χωρίς να με ρωτήσει. Έτσι, μετά από μερικές μέρες, διαπίστωσα ότι λάμβανα μηνύματα από διάφορους φίλους (που με έβλεπαν παραδόξως «συνδεδεμένο») και αναγκαζόμουν να απαντώ.

Το τελικό «χτύπημα» ήρθε στα γενέθλιά μου, όταν πάνω από 100 φίλοι μου έστειλαν χρόνια πολλά, και θα ήταν σίγουρα μεγάλη αγένεια να μην απαντήσω... Έτσι ενεργοποίησα το λογαριασμό μου ξανά και επίσημα...

Περιπέτεια λοιπόν το να καταφέρεις να «σβηστείς» από το Facebook, στην οποία δύσκολα βγαίνεις νικητής, αν γίνεται μάλιστα να βγεις νικητής . Είναι το Πάλαντιρ της Πραγματικότητάς που ζούμε, και εύκολα μπορείς να πέσεις θύμα της μαγικής του δύναμης...

Θα μπορούσε να γραφτεί και ένα ποίημα για το Facebook και την μαγική εποχή μας, παρόμοιο με εκείνο που γράφτηκε για τα δέκα μαγικά δαχτυλίδια του Σόουρον...

Τρεις τεχνολογίες για τους Ανθρώπους που ζουν σε πόλεις

κι εφτά για εκείνους που ζούνε στην εξοχή.

Εννιά για τους Θνητούς που ο Χρόνος θα αρπάξει,
και Μία για τον Άρχοντα που έχει το Κλειδί,
στο κέντρο του Ελέγχου που τις ζωές μας ορίζει.

Το Google που μας μετρά,  το Facebook που μας ορίζει,

και η Οικονομία που όλους μας με φθόνο μας διατάζει

και οι ζωές μας χάνονται και στο Κακό βουλιάζουν,
στη Χώρα της Ελέγχου, κάτω εκεί, που οι σκιές συνάζουν. 

Στις 25 Δεκεμβρίου του 2011 ο Αυστραλός ειδικός τεχνολογίας Nik Cubrilovic ανακάλυψε ότι το Facebook δεν έμενε στο να συλλέγει μόνο τις πληροφορίες που θέλουμε εμείς να του προσθέτουμε, αλλά συνέχιζε να μας παρακολουθεί ακόμη και όταν αποσυνδεόμασταν από αυτό! Το «cookie» του Facebook, ένα μικρό αρχείο που κρύβεται στον browser μας (στο πρόγραμμα δηλαδή που μας δείχνει τις διάφορες σελίδες, όπως το Firefox, τον Internet Explorer κλπ) κατέγραφε τις σελίδες που επισκεπτόταν ο χρήστης κι ας αυτός είχε επιλέξει να αποσυνδεθεί από το Facebook. Δηλαδή, μπορούσε να δει σε ποια ηλεκτρονικά καταστήματα ψώνιζε, ποια προϊόντα παρακολουθούσε περισσότερο, ποιες πολιτικές σελίδες διάβαζε, ποιες σελίδες σεξουαλικού περιεχομένου επισκεπτόταν.

Πώς το κατάφερνε αυτό; Είναι σχετικά απλό. Το μεγαλύτερο ποσοστό των ιστοσελίδων σήμερα έχει κάποιο πρόσθετο (widget), ένα μικρό κομμάτι κώδικα που δίνεται από τους προγραμματιστές του facebook δωρεάν στους κατόχους ιστοσελίδων. Αυτό το widget μας επιτρέπει να κάνουμε “like” σε κάτι που βρίσκουμε εκεί και αυτό καταγράφεται στο προφίλ μας στο Facebook ώστε να το δούνε και οι φίλοι μας. Σε άλλες περιπτώσεις επιτρέπει να «πιστοποιηθούμε» σε κάποια ιστοσελίδα χωρίς να χρειαστεί να βάλουμε κωδικούς και διευθύνσεις email, αλλά με το όνομα που έχουμε στο Facebook. Σίγουρα οι περισσότεροι από εμάς έχουμε συναντήσει αρκετές φορές αυτή τη λειτουργία…

Αυτά τα «άκακα» widget του Facebook υπάρχουν σχεδόν παντού σήμερα. Υπάρχουν στις εμπορικές ιστοσελίδες, στα  πολιτικά blogs, στις εφημερίδες, σε ιστοσελίδες σεξουαλικού περιεχομένου, κλπ.  Όπως παρατήρησε ο Nik Cubrilovic, κάθε φορά που εμείς έστω κοιτούσαμε οποιαδήποτε τέτοια σελίδα, τα widget του Facebook που βρίσκονταν σε αυτές ενεργοποιούνταν και κατέγραφαν τη διεύθυνση της σελίδας στο προσωπικό μας «cookie» και προφανώς ενημέρωναν αργότερα το προφίλ μας στην κεντρική βάση δεδομένων του Facebook. Όλα αυτά συνέβαιναν από τότε που τα widgets κυκλοφορούν και χρησιμοποιούνται ευρέως, δηλαδή για αρκετούς μήνες τα δύο τελευταία χρόνια.

 Διαβάστε για το Palantir