Πώς θα μας υποβληθεί η ανάγκη μιας Αυτοκρατορικής «Ενωμένης Ευρώπης»

Στο Nexus που κυκλοφορεί (Οκτώβριος 2011) έχω δημοσιεύσει το άρθρο με τίτλο Αναρχοκαπιταλισμός, στο οποίο καταλήγω στο ακόλουθο συμπέρασμα:

Για να αντιμετωπίσουν την επέλαση του Αναρχοκαπιταλισμού τα κράτη έχουν μια και μόνη εύκολη διέξοδο. Τη συνένωσή τους σε ακόμη μεγαλύτερες οντότητες και την αύξηση της πολιτικής και οικονομικής τους δύναμης. Λογικό είναι λοιπόν να αναμένουμε την πολιτική και οικονομική ένωση της Ευρώπης σε μικρό σχετικά χρονικό διάστημα αν θέλει να αποφύγει τη μετατροπή της σε ένα αναρχοκαπιταλιστικό χάος.
Υπάρχει και μια άλλη διέξοδος να αντιμετωπιστεί ο Αναρχοκαπιταλισμός, την οποία ακολούθησαν οι κρατιστές άρχοντες των ΗΠΑ στις αρχές του 21ου αιώνα: Καθώς οι ΗΠΑ δεν είχαν άλλο τρόπο για να μεγαλώσουν τη δύναμή τους, διάλεξαν να ξεκινήσουν πολέμους. Ο πόλεμος στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και οι αναταραχές στη Μέση Ανατολή άντλησαν τεράστια κεφάλαια προς όφελος της κρατικής μηχανής των ΗΠΑ και επέκτειναν την παρουσία των ΗΠΑ σε όλο τον πλανήτη. Αυτή την προφανή τακτική την είχαν προτείνει ανοιχτά τα λεγόμενα «γεράκια» των ΗΠΑ, όπως ο αντιπρόεδρος των Μπους Ντικ Τσέινι και ο Πωλ Γούλφοβιτς, που είχαν προβλέψει σε κείμενά τους την ανάγκη της στρατιωτικής παρουσίας των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, αν οι ΗΠΑ ήθελαν να διατηρήσουν την παγκόσμια υπεροχή. Όμως, όπως βλέπουμε, ακόμη και αυτή η προφανής τακτική απέτυχε και σήμερα οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν μεγάλα προβλήματα.
Μια πολιτική ένωση των λαών της Ευρώπης φαντάζει σήμερα αδύνατη. Όμως μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι θα προωθηθεί έντονα τα επόμενα χρόνια, σαν πρόληψη της επιβολής του Αναρχοκαπιταλισμού ή σαν αντίδραση όταν αυτός θα έχει ήδη επιβληθεί γύρω μας. Σε κάθε περίπτωση πάντως, μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι θα τη ζήσουμε...

Αρκετοί φίλοι που με διαβάζουν έσπευσαν να πούνε ότι αυτό που υποστηρίζω είναι σχεδόν αδύνατο και ότι δεν είναι δυνατόν να ενωθεί η Ευρώπη, έτσι ειδικά όπως είναι σήμερα. 

Όμως, για αυτόν ακριβώς το λόγο έγραψα το άρθρο για τον Αναρχοκαπιταλισμό. Γιατί προβλέπω ότι θα χρησιμοποιηθεί ως «μπαμπούλας» για να προωθηθεί η ένωση της Ευρώπης. Θα επιβληθεί για κάποιο χρονικό διάστημα μερικών ετών και θα αποτελέσει μια πραγματική κόλαση για τους περισσότερους. Όταν θα έχουμε γονατίσει, η ένωση της Ευρώπης θα φανεί ως η μόνη διέξοδος, ακόμη και αν αυτή θα έχει πολλά κοινά με τη σημερινή «κομμουνιστική» Κίνα των πλούσιων καπιταλιστών του Κόμματος και των πολλών φτωχών πολιτών. 

Η μεγαλύτερη όμως επιβεβαίωση των προβλέψεών μου έρχεται από την ίδια την Άνγκελα Μέρκελ, που σήμερα (29 Οκτωβρίου του 2011) έσπευσε να δηλώσει τα παρακάτω:

Αν δεν ενωθούμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν θα έχουμε καμία πιθανότητα απέναντι σε 1,3 δισεκατομμύρια Κινέζους, 1,2 δισεκατομμύρια Ινδούς και πολλούς άλλους. Σήμερα έχουμε ειρήνη και δεν χρειάζεται να ανησυχούμε πια για πόλεμο, τουλάχιστον όχι στην Ευρώπη. Αντίπαλός μας όμως είναι οι αναδυόμενες οικονομίες όπως της Ινδίας, του Μεξικού, της Βραζιλίας και της Κίνας. Πρόκειται για μηχανές ανάπτυξης. Έχουν απίστευτο δυναμισμό και σε αυτές εστιάζουν οι χρηματοπιστωτικές αγορές ως εναλλακτικές προτάσεις για την ανάπτυξη, αντί για τις ΗΠΑ και την Ευρώπη».(πηγή) 

Κατά τη γνώμη μου λοιπόν, είναι σίγουρο ότι πρέπει να ετοιμαστούμε για την Ένωση της Ευρώπης. Θα γίνει αφού καμφθούν με τον πιο σκληρό τρόπο όλες οι εθνικιστικές διαφωνίες, και αφού θα μας επιβληθεί ως ιδέα, με τον πιο απάνθρωπο τρόπο, η αξία ενός Παντοδύναμου Κράτους, μιας νέας Αυτοκρατορίας.

Αν θα είναι ένα ανθρώπινο μέρος για να ζει κανείς, δεν είμαι απόλυτα σίγουρος. Όμως, η δημιουργία της θα είναι μια ακόμη επιβεβαίωση της κυκλικής (ή σπειροειδούς) φύσης της Ιστορίας, που τείνει να επαναλαμβάνεται συνεχώς...