Δεν είναι χώρα για νέους αυτή...
O Γέιτς έγραψε κάποτε στο "Sailing to Byzantium":
Το ποίημα μιλάει για ένα θαυμαστό ταξίδι αναζήτησης προς το Βυζάντιο, αλλά αυτοί οι στίχοι αναφέρονται στον Δυτικό κόσμο, την Αγγλία και την Αμερική, απ' όπου ξεκινάει ο ήρωας. "Δεν είναι χώρα για γέροντες αυτή", λέει ο Γέιτς, με κάποιο τρόμο απέναντι στον κύκλο της ζωής που ξεδιπλώνεται παρακάτω μέσα στο ποίημα του.
Ο ήρωας έρχεται στο Βυζάντιο λοιπόν, στην Ελλάδα, για να ανακαλύψει μια χώρα που είναι αιώνια, πέρα από τον κύκλο της ζωής και του θανάτου. Στο ποίημα του δεν του απαντάει όμως κανείς κάτοικός της, για να του πει πραγματικά προς ποια χώρα ταξιδεύει. Νιώθω λοιπόν την ανάγκη να του απαντήσω...
Δεν είναι χώρα για γέροντες αυτή.
Οι νέοι ο ένας στα χέρια του άλλου βρίσκονται, και τα πουλιά στα δέντρα
Οι γενιές καθώς πεθαίνουν τραγουδούν
Οι σολομοί ποτάμια, οι θάλασσες γεμάτες με σκουμπριά,
Ψαρι, σάρκα ή πτηνό, χαίρονται το θέρος
κι όλα όσα χάνονται, γεννιούνται και πεθαίνουν.
Παγιδευμένα στην αισθησιακή μουσική ξεχνούν
τα Θαύματα του αγέραστου πνεύματος.
Το ποίημα μιλάει για ένα θαυμαστό ταξίδι αναζήτησης προς το Βυζάντιο, αλλά αυτοί οι στίχοι αναφέρονται στον Δυτικό κόσμο, την Αγγλία και την Αμερική, απ' όπου ξεκινάει ο ήρωας. "Δεν είναι χώρα για γέροντες αυτή", λέει ο Γέιτς, με κάποιο τρόμο απέναντι στον κύκλο της ζωής που ξεδιπλώνεται παρακάτω μέσα στο ποίημα του.
Ο ήρωας έρχεται στο Βυζάντιο λοιπόν, στην Ελλάδα, για να ανακαλύψει μια χώρα που είναι αιώνια, πέρα από τον κύκλο της ζωής και του θανάτου. Στο ποίημα του δεν του απαντάει όμως κανείς κάτοικός της, για να του πει πραγματικά προς ποια χώρα ταξιδεύει. Νιώθω λοιπόν την ανάγκη να του απαντήσω...
Ξένε, η χώρα αυτή που έρχεσαι για νέα πνεύματα δεν είναι.
Οι νέοι δεν βγαίνουν από τη μήτρα που τους έφτιαξε
και τα πουλιά δεν κελαηδούν ελπίδες,
όνειρα με ταξίδια μακρινά δεν φέρνει ο άνεμος
μονάχα ζωες ανούσιες με οράματα χιλιοειπωμένα
λευκά φορέματα ξεπλυμένα και φθαρμένα
που τα φοράει το παιδί για να επαναλάβει της μάνας του τον πόνο
σάβανα που διατηρούν τον θάνατο αιώνιο.
Τα βλέμματα μάταια συναντιούνται, σαν είδωλα καθρέφτη,
και αναζητούν ταυτότητα σε μνήμες ξεχασμένες.
Χέρια κλεφτών κρατούν το σκηνικό, για σένα και για μένα
μια γωνιά ελεύθερη να ξαποστάσεις κάτω από τον ήλιο
υπάρχει, μα ως να έρθει η νύχτα και το κρύο, τα δέντρα είναι καμμένα.
Ξένε, δίπλα στη δική σου τη ζωή ο θάνατος παραμονεύει,
αλλά, εδώ που οι γέροι κυβερνούν, κι ο θάνατος έχει γεράσει.
Άδειος από ένταση, χωρίς γεύση από αίμα, χωρίς της μάχης τον ιδρώτα,
χωρίς μιας αναγέννησης την αγωνία, σαν μια σκιά σπρωγμένος στη σκιά,
χωρίς σπαθί στο χέρι, φτηνά ξεπουλημένος,
αναμένει ζητιάνος τη στιγμή που "πάλι δικά του θα 'ναι".
Ξένε, η χώρα αυτή που έρχεσαι για νέα πνεύματα δεν είναι.
Έχουν πεθάνει από καιρό τα πνεύματά της, και ο άνεμος γλύφει άδεια κουφάρια.
‘ΣΥΝΥΠΑΡΧΟΥΜΕ–ΣΥΜΠΟΡΕΥΟΜΑΣΤΕ‘
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο Α και το Ω της εξέλιξης του πολιτισμού μας, είναι η δημιουργία πλάγιων διαδρομών έγραψε παλαιότερα ο Vigotsky &επανέλαβε ο Γιώργος Τσιάκαλος, σε άρθρο του για την ΑΝΑΠΗΡΙΑ.
Δύο δύσβατες, γεμάτες κακοτοπιές και αγκάθια διαδρομές, πού ο καθένας με ένα σταυρό στη πλάτη, τραβά την ανηφόρα.
Ο πολιτισμός μας δεν έχει δημιουργήσει ακόμη τις διαδρομές της εξέλιξής του, ώστε ταυτόχρονα να βοηθά τα ΑμεΑ & τις Ευπαθείς Ομάδες &να τους δίνει τη δύναμη να παλεύουν τις κακοτοπιές των δύσβατων διαδρομών του.
ΞΑΦΝΙΚΑ - ΔΙΑΓΝΩΣΗ τού παιδονευρολόγου, μετά κάποιους μήνες αναζήτησης προβλήματος και αιτιών.
Ιατρικά ταξίδια στο εξωτερικό, ιατρικές επισκέψεις σε Ειδικούς! (όπως κάνουμε όλοι, για κάθε πρόβλημα υγείας).
Κάθε φορά όλα τα παραπάνω επαναλαμβάνονται για να διατηρούν άσβεστη την ελπίδα όχι της πλήρους αποκατάστασης και θεραπείας αλλά της βελτίωσης της κατάστασης, του κάθε συνανθρώπου μας.
Βήμα το βήμα προχωρούν και χαίρονται κάθε εξέλιξη, ακόμη και αργή.
(Όλοι διαφορετικοί όλοι ίσοι) μην αφήνοντας την οργή! ή τον οίκτο να κυριαρχήσει.
Καταγράφω στο νου και στη ψυχή! όσα ανακαλύπτω κάθε μέρα.
Στέκομαι στη άκρη της πλάγιας - διαδρομής & βάζω στόχο να την ανοίξω για να φωτιστεί ο δρόμος που θα πρέπει να πάρουν &άλλα ΑμεΑ &άλλοι γονείς παιδιών με ιδιαιτερότητα, για να αποφύγουν τις κακοτοπιές και να βγουν στο ξέφωτο της χαράς, της αισιοδοξίας, στο ξέφωτο της ζωής.
Γιατί τα παιδιά! Τα ΑμεΑ! δεν είναι κάποιοι ΑΛΛΟΙ, είναι αυτό που η ΦΥΣΗ τα έπλασε, ή μι’ άτυχη στιγμή, τους έφερε το ιδιαίτερο πρόβλημα &έχουν το δικό τους ρυθμό ανάπτυξης και η δική τους φύση κανονική είναι.
Τα δυσκολεύει η δική μας κοινωνία επειδή δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στους δικούς της ανταγωνιστικούς ρυθμούς. Γιατί δε μπορούν, να ζήσουν με τους απαιτητικούς ρυθμούς των εμπορευματικών της αξιών.
Υπέρογκα έξοδα στην θεραπείας τους. Το Ιατροκεντρικό μοντέλο επιμένει.
(Σμήνος από ειδικούς και ειδήμονες, επιστήμονες και μη) γύρω από κάθε παιδί και οι γονείς θέλουν, ελπίζουν κι όσοι τα καταφέρνουν αισιοδοξούν.
Όλοι από τους πιο πάνω έχουν τις καλύτερες προθέσεις. Αγαπούν όλα τα ΑμεΑ! και επιμένουν στην προσπάθειά τους. Τιτάνια προσπάθεια με το αζημίωτο φυσικά! (μιας & η πολιτεία είναι σχεδόν απούσα δίνοντας ψίχουλα σε ότι θεραπεία γίνεται) Είναι όμως υποχρέωσή τους ;
Ως πότε η ΑΝΑΠΗΡΙΑ θα βρίσκεται στα χέρια του ιδιωτικού τομέα ?
Των (λίγων του εθελοντισμού καλώς εννοούμενου) και της φιλανθρωπίας (κακώς εννοούμενης).
Ο χαρακτηρισμός του 2003 ως έτους αναπηρίας έρχεται να μας θυμίσει τίνος χρέωση έπρεπε νάνε η αναπηρία. Της πολιτείας, που θα μπαίνει μπροστά και θα καθορίζει τα πάντα και το ρόλο του καθενός.
Όχι μόνο ή 3 Δεκέμβρη παγκόσμια μέρα Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες !
Η το Ετος 2003: Ευρωπαϊκό έτος Αναπηρίας, και Ευρωπαϊκό έτος Υποκρισίας το 2007!
Σε μια Ευρώπη(όχι των ΛΑΩΝ)όπου κυριαρχούν οι παγκοσμιοποιημένες πολιτικές που επιβάλλουν περιορισμό σε κοινωνικές δαπάνες, λιγότερη σύνταξη πιο μικρά επιδόματα, μηδενική σχεδόν εκπαίδευση, εργασία, πρό σβαση για διασκέδαση.
Επαφή με όλους τους συνανθρώπους με πλήρη ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΠΟΙΗΣΗ και με λιγότερα ιδρύματα και μπουντρούμια.
Άρα Μπορούμε να ελπίζουμε σε ανατροπή των δεδομένων? Μπορούμε να ελπίζουμε στην αντιμετώπιση της αναπηρίας ως μια ρεαλιστική κατάσταση, με ΑΜΕΑ, ΓΟΝΕΙΣ και τους λιγοστούς ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΕΙΣ ΕΠΙΚΟΥΡΟΥΣ ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ να διεκδικούν ο καθένας το δικό τους ρόλο σε μια κοινωνία! ίσων και ελεύθερων προσωπικοτή των?
Μεταδίδω αυτή την αισιοδοξία στους γύρω μου και αντλώ δύναμη από τη διαφορετικότητα των παιδιών και των ίδιων των ΑμεΑ, να γίνει η δική μας δύναμη. Η προσπάθεια τους να μας πουν βγάλτε μας στο κόσμο στο φως! ΟΧΙ ΑΛΛΟΥΣ ΚΕΑΔΕΣ! ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ.
Να γίνουν τα δικά μας όπλα τα δικά μας 45άρια οι δικοί μας χημικοί πύραυλοι στο αγώνα για μια κοινωνία που δε θα χρειάζεται να χαρακτηρίζει τα "ΕΤΗ" της, για να τύχουν της συγκυριακής ευνοϊκής μεταχείρισης τα μέλη της. (Τρίτη-ηλικία, ΑμεΑ, Ευπαθείς ομάδες).
Για μια ΚΟΙΝΩΝΙΑ! όπου(εσύ, τ’ αδέρφια μας, οι γονείς, οι συγγενείς, οι φίλοι (κανείς δεν έχει συμβόλαιο με τη ΖΩΗ)! Δεν θα τυχαίνουν της πρόνοιάς της, αλλά Θάνε ΠΡΟΝΟΜΙΟΥΧΟΙ &θ’ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ αυτοί &όχι άλλοι για κείνους.
Εμείς λέμε ναι και σας καλούμε όλους να ΣΥΝΥΠΑΡΧΟΥΜΕ ….. ΣΥΜΠΟΡΕΥΟΜΕΝΟΙ ΜΕ ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑ και ΗΘΟΣ! με έργα και συνεχή αγώνα, όχι με λόγια και υποσχέσεις.
Ο καθένας από όπου μπορεί. Για να σχηματιστεί μια μεγάλη αγκαλιά για όλους τους ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥΣ χωρίς διακρίσεις χωρίς χρώματα ώστε να μπορέσουμε όλοι κάποτε να κοιταχτούμε στα μάτια ειλικρινά ! Γιατί τότε θάχουμε πετύχει να φτιαχτεί η ΓΗ μας απ΄ άκρη σε άκρη, μια ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, που το αυτονόητο θα δίνεται απλόχερα, χωρίς επαιτεία. Να φτιάξουμε ένα ΚΟΣΜΟ πού να χωρά όλους τους ΚΟΣΜΟΥΣ μέσα.
ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ, ΝΑ ΠΕΤΥΧΟΥΜΕ ΠΟΛΛΑ! ΔΕΝ ΜΑΣ ΠΕΡΙΣΣΕΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ.
ΦΙΛΙΚΑ ΜΕ ΕΚΤΙΜΗΣΗ
ΓΙΑ ΤΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΑΣΙΝΗ ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΟΥΣ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ
ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ! ΓΑΛΑΤΣΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ.
Κουνάνης Ελευθέριος Φραγκίσκος.
Συνταξ: Μηχανικός, Εργαστηριακός Εκπαιδευτικός - Παιδαγωγός, ΑμεΑ.
Μέλος της Παναττικής-Επιτροπής κατά της ηλεκτρομαγνητικής ενέργειας.
Μέλος και Σύμβουλος για τις ευπαθείς ομάδες του Πανελλαδικού Συνδέσμου ΠΑΣΥΠΚΑ, συνανθρώπων μας με κινητικά και άλλα προβλήματα.
Ιδρυτής και συντονιστής Κέντρων Απασχόλησης και μέριμνας, ΑμεΑΙ, στην Ελλάδα.
Ιδρυτής και Υπεύθυνος της Ελληνικής Πράσινης Εθελοντικής Ομάδας Ανιδιοτελούς Προσφοράς και Κοινωνικής Αλληλεγγύης για τις Ευπαθείς Κοινωνικές Ομάδες.
Πρόεδρος του Εκπολιτιστικού Εξωραϊστικού & Αθλητικού Συλλόγου Άνω Γαλατσίου (Καραγιαννέικα).
http://users.otenet.gr/~fracisko/
www.pasipka.gr/
www.e-galatsi.gr/
http://www.dsi.gr/antennas/panattikh.htm
http://7frag.spaces.live.com/Blog/
http://frang-koynanis.blogspot.com/
http://press-gr.blogspot.com
/http://ano-galatsi.blogspot.com/
http://www.ecogreens.gr/
http://www.google.gr/ = Γράφεις= 1)ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ – & - 2)ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ ΚΟΥΝΑΝΗΣ
luxus, έχουν πράγματι υπάρξει αξιόπιστες μαρτυρίες για εμφάνιση Άτια στην περιοχή του Ολύμπου? Υπάρχουν περίεργα φαινόμενα που λαμβάνουν χώρα στον Όλυμπο?Κρύβουν κάτι οι σπηλιές του Ολύμπου ή είναι όλα αυτά προϊόντα ευφάνταστων ανθρώπων? Τι γνώμη έχεις για το ζήτημα αυτό? Θα δούμε κάποιο σχετικό πόστ?
ΑπάντησηΔιαγραφήpaparoluxus pare mas mia pipa re flori :))))
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://megapolisomancy.wordpress.com/
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγχαρητήρια Λουκά για την ανάρτηση σου πραγματικά η χώρα τούτη εδώ δεν είναι για νέους αλλά θα σου απαντήσω με ένα τραγούδι των αγαπημένων μου Metallica, που θα μπορούσε να είναι ένα εναλλακτικο ποιήμα σαν απάντηση του ποιήματος του Γεήτς
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.youtube.com/watch?v=_Rf4HSTGP3I
Μama Said
Mama, she has taught me well
Told me when I's young
Son, your life's an open book
Don't close it 'fore it's done
The brightest flame burns quickest
That's what I heard her say
A son's heart's owed to mother
But I must find my way
Let my heart go
Let your son grow
Mama, let my heart go
Or let this heart be still
"Rebel", my new last name
Wild blood in my veins
Apron strings around my neck
The mark that still remains
left home at an early age
Of what I heard was wrong
I never asked forgiveness
But when is said is done
Let my heart go
Let your son grow
Mama, let my heart go
Or let this heart be still
Never I ask of you
What never I gave
But you gave me your emptiness
I now take to my grave
Never I ask of you
But never I gave
But you gave me your emptiness
I now take to my grave
So let this heart be still
Mama, now I'm coming home
I'm not all you wished of me
But a mother's love for her son
Unspoken, help me be
Oh Yeah I took your love for granted
And all the things you said to me
I need your arms to welcome me
But a cold stone's all I see
Let my heart go
Let your son grow
Mama, let my heart go
Or let this heart be still
Let my heart go
Mama, let my heart go
You never let my heart go
So let this heart be still
Never I ask of you
What never I gave
But you gave me your emptiness
I now take to my grave
Never I ask of you
But never I gave
But you gave me your emptiness
I now take to my grave
So let this heart be still