Νοητικές Οντότητες

Οι δύο παππούδες μου είχαν παρόμοιο όνομα: Νικόλαος και Νικήτας. Είμαι ο μοναδικός γιός των γονιών μου, του Δημοσθένη Καβακόπουλου και της Χρυσής Καρανίκα (έχω και μια αδελφή, τη Θεοπίστη), άρα θα ήταν πολύ εύκολο να με ονομάσουν κάπως έτσι, Νικήτα ή Νικόλαο. Παρόλα αυτά, διάλεξαν να μου δώσουν το όνομα του θείου μου, του Λουκά Καβακόπουλου, που χάθηκε στη γερμανική κατοχή.  Ο Λουκάς Καβακόπουλος ήταν ο μεγαλύτερος γιός μιας οικογένειας προσφύγων που έφτασαν στην περιοχή της παλιάς Πέλλας από την Τουρκία. Ίσως να ήρθαν με την ανταλλαγή πληθυσμών το 1922-23, μπορεί όμως να ήρθαν και παλιότερα. Αν ήρθαν το 1922, ο Λουκάς πρέπει να ήταν ήδη μωρό τότε. Πριν μιλήσω για τον Λουκά, οφείλω να καταγράψω μερικά πράγματα για την οικογένειά του. Η μάνα του, η γιαγιά Θεοχτή, είχε ήδη χάσει τον άνδρα της Νικήτα πριν την κατοχή, λογικά κάπου ανάμεσα στο 1934 και στο 1939, και από ότι έχω ακούσει, έγινε έτσι χήρα για δεύτερη (τουλάχιστον) φορά, καθώς στο παρελθόν είχε ξαναπαντρευτεί, ίσως και παραπάνω

(Άρθρο του Λουκά Καβακόπουλου που γράφτηκε το 2011 στο περιοδικό Hellenic Nexus) Από τότε που ξεκίνησε η ελληνική Κρίση πριν από μερικά χρόνια, το πρόβλημα του Δημοσίου έγινε η πιο συνηθισμένη συζήτηση όλων μας. Η ανικανότητά του, η διαφθορά του, ο νεποτισμός και το βόλεμα σ’ αυτό των ψηφοφόρων τού κάθε πολιτικάντη, το κόστος όλων αυτών για την ελληνική οικονομία...  Όμως ακόμη και ο πιο σκληροπυρηνικός εχθρός του Δημοσίου πρέπει να έχει συνειδητοποιήσει μέχρι σήμερα ότι αυτή η τάση δεν είναι μόνο ένα κοινό και δίκαιο αίσθημα των απηυδισμένων Ελλήνων, αλλά προωθείται και από κέντρα που δεν ενδιαφέρονται καθόλου για τη λύση των δημοσιονομικών προβλημάτων μας, αλλά χρησιμοποιούν την άσχημη κατάσταση της χώρας μας για να προωθήσουν μια διαφορετικού τύπου ατζέντα.  Αυτά τα κέντρα δεν έχουν για μοναδικό τους σκοπό το κέρδος. Ανάμεσα σε όλους εκείνους που προσπαθούν να καρπωθούν κομμάτια της περιουσίας του Δημοσίου και να μας μετατρέψουν σε μια πηγή φτηνών και εξαθλιωμένων εργατών

Οι σχέσεις ανάμεσα στις κόρες μου (σχεδόν 4 και 8 χρονών αντίστοιχα) είναι εγχειρίδιο πολιτικής επικοινωνίας, τώρα που λόγω εγκλεισμού τις βλέπω καθημερινά μαζί. Βλέπω να εξελίσσονται όλα τα πολιτικά θέματα μεταξύ τους. Σήμερα η μικρή, η Αριάδνη, ανάλυψε την τεχνική της δημόσιας διαμαρτυρίας. Μετά από λίγο, η μεγάλη, η Έλλη, ζήλεψε και άρχισε να τη χρησιμοποιεί και αυτή. Σε κάποιο σημείο όμως, η διαμαρτυρία της μίας άρχισε να ακυρώνει τη διαμαρτυρία της άλλης, οπότε στράφηκαν η μία ενάντια στην άλλη και με άφησαν εμένα ήσυχο! Στην κοινωνιολογία αυτό ονομάζεται "κοινωνικός αυτοματισμός" και είναι ένα από τα φαινόμενα που εκμεταλλεύονται οι ομάδες εξουσίας για να διοχετεύονται αλλού οι διαμαρτυρίες και να μην κινδυνεύουν οι ίδιες από αυτές. Τώρα τα πραγματικά γεγονότα (για να γελάσουμε και λίγο): Η μικρή ήθελε να δει τραγούδια στο youtube (όμως έχουμε απαγόρευση οθονών μέχρι το μεσημέρι). Για αυτό ξεκίνησε να λέει ασταμάτητα "θέλω τραγούδι, θέλω τραγούδι". Η μεγάλη, ε

Πολλοί απορούν πώς γίνεται 1, 10, 20 χρόνια πριν, να υπάρχουν συγγραφείς που πρόβλεψαν πράγματα που συμβαίνουν σήμερα... Λόγω εμπειρίας και ενασχόλησης με ακριβώς αυτό το αντικείμενο, μπορώ να δώσω μια απάντηση, δυστυχώς ορθολογική και όχι με έστω και μια μικρή δόση υπερφυσικού... Με δύο σκέλη: 1) Καθημερινά γράφονται χιλιάδες πράγματα, ειδικά από τους συγγραφείς που είναι οι δουλειά τους. Όπως και οι χαρτορίχτες του παρελθόντος, λένε τόσα πολλά, προβλέπουν τόσα πολλά, που δεν μπορεί, σε κάτι θα πέσουν μέσα. Και εκεί αναλαμβάνει η λεγόμενη "επιλεκτική προσοχή", μέσω της οποίας θυμόμαστε μόνο τα ενδιαφέροντα και όλα τα άλλα τα ξεχνάμε. 2) Η δουλειά των συγγραφέων, είναι ακριβώς αυτή - να "προβλέπουν" και να "υποθέτουν". Οι συγγραφείς ΔΕΝ είναι δημοσιογράφοι και δεν ενδιαφέρονται για την "αλήθεια" με την έννοια της δημοσιογραφίας, αλλά για την "πιθανότητα" με την έννοια της "φαντασίας". Για αυτό και οι συγγρα

  Μια ημέρα πριν 15 περίπου χρόνια συνόδευα τη μητέρα μου στην πολλοστή της χημειοθεραπεία στο Θεαγένειο Αντικαρκινικό Νοσοκομείο. Την ώρα που περιμέναμε στο ασανσέρ για να ανεβούμε σε εκείνον τον 7ο όροφο που εύχομαι ελάχιστοι από εμάς να γνωρίσουν -αν και έχει υπέροχη θέα- δύο γριές κυρίες μπροστά μας άρχισαν να σπρώχνουν η μία την άλλη για να μπούνε πρώτες στον ανελκυστήρα, αδιαφορώντας για το αν οι υπόλοιποι θα έμεναν απέξω. Έπιασα τον εαυτό μου να τις κοιτάζει αηδιασμένος. Και μέσα μου άρχισε να μιλάει η “σκιά”. Όχι μια οποιαδήποτε σκιά, αλλά εκείνη που ελπίζουμε ότι δεν είναι μόνο στη δική μας ψυχή, μα τρομάζουμε επίσης όταν αναλογιστούμε ότι είναι πολύ πιθανό να βρίσκεται στις ψυχές όλων των άλλων. Αυτή η σκιά, αναρωτιόταν φωναχτά μέσα στο κεφάλι μου. Αναρωτιόταν ποια είναι η αξία της προσπάθειας που κάνουν τόσοι γιατροί και τόσοι επαγγελματίες για να σώσουν τέτοια αγενή ανθρώπινα πλάσματα. Η ίδια σκιά άρχισε επίσης να πλέκει το εγκώμιο των ναζί και τω

Είμαι οπαδός της Λογικής. Πιστεύω ότι η Λογική, απελευθερωμένη από το συναίσθημα, είναι το ισχυρότερο εργαλείο και όπλο του Ανθρώπου. Μέχρι κάποιο όριο όμως. Οι αρχαίοι Έλληνες, οι οποίοι ασχολήθηκαν πάρα πολύ με το θέμα της Λόγου και του Πνεύματος, έφτασαν στο σημείο να ανακαλύψουν τη λεγόμενη "Σοφιστεία", δηλαδή την τέχνη να μπορούν με το λόγο και τη λογική να αποδεικνύουν τα πάντα, και να αποδεικνύουν ό,τι ήθελε ο καθένας τους να αποδείξει. Οι Σοφιστές δικαίως απέκτησαν κακό όνομα. Αλλά δεν έλεγαν ψέματα! Είχαν όντως ανακαλύψει ότι η λογική όλα μπορεί να τα δικαιολογήσει και σε όλα να προσδώσει "αλήθεια"! Πώς όμως συνέβαινε αυτό το παράξενο φαινόμενο; Πώς γίνεται να μπορούμε να αποδείξουμε τα πάντα, άρα και τα ψέματα; Δεν είναι αυτό κάτι που έρχεται σε θεμελιώδη αντίθεση με αυτό που ονομάζουμε "αλήθεια", που όλοι μας θεωρούμε ότι είναι μόνο μία; Οι αρχαίοι λοιπόν σοφιστές πρόγονοί μας, είχαν εντοπίσει τη μεγαλύτερη ίσως αλήθεια: