Θεαγένειο

 

Μια ημέρα πριν 15 περίπου χρόνια συνόδευα τη μητέρα μου στην πολλοστή της χημειοθεραπεία στο Θεαγένειο Αντικαρκινικό Νοσοκομείο.

Την ώρα που περιμέναμε στο ασανσέρ για να ανεβούμε σε εκείνον τον 7ο όροφο που εύχομαι ελάχιστοι από εμάς να γνωρίσουν -αν και έχει υπέροχη θέα- δύο γριές κυρίες μπροστά μας άρχισαν να σπρώχνουν η μία την άλλη για να μπούνε πρώτες στον ανελκυστήρα, αδιαφορώντας για το αν οι υπόλοιποι θα έμεναν απέξω.

Έπιασα τον εαυτό μου να τις κοιτάζει αηδιασμένος. Και μέσα μου άρχισε να μιλάει η “σκιά”. Όχι μια οποιαδήποτε σκιά, αλλά εκείνη που ελπίζουμε ότι δεν είναι μόνο στη δική μας ψυχή, μα τρομάζουμε επίσης όταν αναλογιστούμε ότι είναι πολύ πιθανό να βρίσκεται στις ψυχές όλων των άλλων.

Αυτή η σκιά, αναρωτιόταν φωναχτά μέσα στο κεφάλι μου. Αναρωτιόταν ποια είναι η αξία της προσπάθειας που κάνουν τόσοι γιατροί και τόσοι επαγγελματίες για να σώσουν τέτοια αγενή ανθρώπινα πλάσματα.
Η ίδια σκιά άρχισε επίσης να πλέκει το εγκώμιο των ναζί και των αρχαίων Σπαρτιατών, που έδιναν τη λύση του Καιάδα στο μαρτύριο της ασθένειας και της φθοράς.

Καθώς όμως κοίταζα τις ηλικιωμένες κυρίες, το μάτι μου έπεσε σε μια πινακίδα ακριβώς πίσω τους. Ήταν τα ονόματα των ευεργετών που με τα χρήματά τους φτιάχτηκε το Θεαγένειο. Άνθρωποι που αγνόησαν όλες τις σκιές και έκαναν ένα βήμα προς τα μπρος, προς τα πάνω, για να βοηθηθεί η μητέρα, ο αδελφός και το παιδί κάποιου που δεν γνώριζαν.

Η σκιά προσπάθησε στιγμιαία να μειώσει τη λάμψη εκείνων των ανθρώπων, μιλώντας μου για φορο-ελαφρύνσεις, για φαρμακευτικά συμφέροντα, και για άλλα τέτοια σκοτεινά πράγματα που ευχαριστούν τις σκιές, γιατί τις επιτρέπουν να κρύβονται μέσα τους.

Αλλά εγώ είχα αρχίσει να νιώθω ήδη μικρός και ταπεινός μπροστά σε εκείνα τα ονόματα. Ήταν ονόματα που θα μπορούσαν να κάνουν πολλές άλλες επενδύσεις και να κερδίσουν πολύ περισσότερα με τα ίδια χρήματα, από ότι μέσω αυτής της φιλανθρωπίας. Ήταν άνθρωποι που ξεπέρασαν τις δικαιολογίες και έκαναν πράξη την ευαισθησία απέναντι στους άλλους.

Μπορεί και οι ίδιοι, αν τους ρωτούσα, να το αρνούνταν αργότερα, και να έβαζαν τα γέλια, και να μου εξηγούσαν πόσα κέρδισαν και πόσο εγωιστικά είχαν σκεφτεί, πριν δώσουν.

Αλλά τίποτα από όσα λένε και διηγούνται οι σκιές μας, δεν αλλάζει κάποιες φορές το γεγονός μπροστά στα μάτια μας.

Δύο ανήμπορες γριούλες, το ίδιο και η μάνα μου, στέκονταν μπροστά σε ένα σπουδαίο δημιούργημα, ένα τεράστιο κτήριο που στέγαζε εκατοντάδες ανθρώπους που ήλπιζαν να βοηθήσουν και να βοηθηθούν. Πού πολεμούσαν ο καθένας με τον τρόπο του, έναν πόλεμο, για άλλους χαμένο και για άλλους ελπιδοφόρο. Έναν πόλεμο που θα είχε πολύ λιγότερες ελπίδες να κερδηθεί, αν δεν υπήρχε εκείνο το νοσοκομείο, όπως και κάθε άλλο νοσοκομείο.
Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα τη φύση του “Καλού”.

Το “Καλό” είναι κάτι που πολλές φορές βρίσκεται πέρα από εμάς, μακριά από εμάς, και για αυτό είναι εύκολο να το ξεχάσουμε και να αρνηθούμε την ύπαρξή του, ειδικά αν δεν το έχουμε μέσα μας και γύρω μας.
Αλλά το “Καλό”, βρίσκεται εκεί έξω ακόμη και αν εμείς δεν το βλέπουμε… και κάποιοι ζούνε μέσα του και το ενσαρκώνουν.

Είναι καλό να συνειδητοποιήσουμε ότι υπάρχει. Αν δεν υπήρχε, πολλά άλλα πράγματα δεν θα υπήρχαν γύρω μας...

(Αφιερωμένο σε όλες και όλους που εργάζονται ως ερευνητές, γιατροί, νοσηλευτές και προσωπικό, και φυσικά ως υποστηρικτές και χρηματοδότες, με στόχο να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους, ακόμη και αν εκείνους πολλές φορές δεν τους αξίζει...)
✊