Οι Μικρές Ψυχές και η μανία της Εξουσίας

Οι περισσότεροι άνθρωποι ζούνε τη ζωή τους και απολαμβάνουν τα αμέτρητα πράγματα που έχει να τους προσφέρει, την Αγάπη, τη Γνώση, τον Έρωτα, τη Ζωή, την Εξερεύνηση, τη Μάθηση, την Τέχνη, τα Παιδιά, την Επικοινωνία... Αυτό είναι σωστό και φυσιολογικό.

Το πρόβλημα όμως είναι ότι τη Δύναμη τη συγκεντρώνουν οι πιο πωρωμένοι και οι πιο αδίστακτοι από εμάς. Άνθρωποι με τόσο φτωχές ψυχές -και ακόμη πιο φτωχές αντιλήψεις- που μένουν αδιάφοροι από το θαύμα της Ζωής γύρω τους, και το μόνο που τους νοιάζει είναι η ΕΞΟΥΣΙΑ και η ΔΥΝΑΜΗ.

Τραυματισμένοι από άγνωστες ατυχίες στην παιδική τους ηλικία, δεν θέλουν να ζήσουν, αλλά μονάχα να ΕΞΟΥΣΙΑΣΟΥΝ.

Εργάζονται ασταμάτητα για αυτό. Δεν τους νοιάζει τίποτα άλλο.

Πόσο ανόητος και μικρός πρέπει να είσαι για να μαζεύεις σ' όλη σου τη ζωή αγαθά, αλλά να μην αφήνεις χρόνο στον εαυτό σου να τα χαρεί; Για να ξοδεύεις τη ζωή σου σε μια δουλεΙα, ξεχνώντας ότι δουλεύεις για να ζήσεις και όχι το αντίθετο;

Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι ζηλεύουμε αυτούς τους μικρούς ανθρώπους και τους προσφέρουμε τις ευκαιρίες για να μας εξουσιάζουν, ενώ κανονικά θα έπρεπε να τους λυπόμαστε και να προσπαθούμε να τους βοηθήσουμε να ξεπεράσουν αυτή τους την παράνοια...

Μα αυτοί αρπάζουν την ευκαιρία της προσοχής και του θαυμασμού μας, και τη χρησιμοποιούν ακόμη μια φορά εναντίον μας, για να γίνουν ακόμη πιο ισχυροί... Τέτοιοι δεν είναι όλοι αυτοί οι "πωρωμένοι" της Θρησκείας, της Δημοσιογραφίας, των Ιδεών, του υποτιθέμενου "αθλητισμού", της "Πολιτικής" κλπ κλπ; Δεν είναι όλοι αυτοί άτομα που υπηρετούν Ιδεολογίες και Συστήματα, ενώ αυτά τα δύο θα έπρεπε κανονικά να υπηρετούν εμάς;

ΔΕΝ ζηλεύω λοιπόν κανέναν "πωρωμένο", κανέναν "παθιασμένο", κανέναν "ακόλουθο", "υπηρέτη" ή "εργάτη". Συνήθως είναι άτομα πολύ πιο φτωχά από όσο μπορούμε να φανταστούμε, που μπορεί να έχουν χρήματα ή εξουσία ή μέσα -επειδή εμείς τους τα δώσαμε- αλλά δεν έχουν το ακριβότερο πράγμα σ' αυτό το σύμπαν: Δεν έχουν ΖΩΗ.