Θέλω να ταξιδέψω στο Διάστημα!
Όταν ήμουν παιδί, δεν ήθελα να γίνω λογιστής, μαθηματικός ή ποδοσφαιριστής.
Δεν ήθελα γυναίκες, λεφτά ή να ικανοποιήσω τους κοινωνικούς στόχους της μαμάς και του μπαμπά.
Όταν ήμουν παιδί, ήθελα να ταξιδέψω στο Διάστημα! Ήθελα να φύγω από αυτόν τον πλανήτη και να φτάσω κοντά στα Άστρα.
Ονειρευόμουν να χαϊδέψω την αύρα του Ήλιου, να γευτώ τα διαστρικά νεφελώματα, να αγγίξω τα δαχτυλίδια του Κρόνου, να προσγειωθώ στον σκοτεινό Πλούτωνα, να δω από μακριά το ηλιακό μας σύστημα, να πλησιάσω στο κέντρο του Γαλαξία, και από εκεί να εκτοξευτώ στα άκρα του Σύμπαντος, όπου το σκοτεινό κενό θα με μυούσε στα πιο μακρινά και στα πιο απίθανα όνειρα...
Μου έρχονται δάκρυα στα μάτια τώρα που τα γράφω αυτά. Ακόμη και τώρα, που είμαι πια μεγάλος, με γκρίζα μαλλιά και σχεδόν σκοτωμένη ψυχή από τις απογοητεύσεις της καθημερινότητας. Ακόμη και τώρα, όταν κοιτάζω τον νυχτερινό ουρανό, η καρδιά μου γεμίζει μελαγχολία, σαν κάποτε όλα τα άστρα να ήταν δικά μου, φίλοι και σύντροφοί μου.
Και νιώθω ότι έχω παγιδευτεί στην επιφάνεια αυτού του πλανήτη και δεν μπορώ πια να τα πλησιάσω. Σηκώνω το χέρι μου για να τα πιάσω, αλλά εκείνα είναι τόσο μακριά, και ο ουράνιος θόλος γίνεται μια ψυχρή κρυστάλλινη φυλακή που παγιδεύει τα όνειρα.
Αν η ανθρωπότητα ξαναθυμόταν το όνειρο του Ταξιδιού στο Διάστημα, θα ένιωθα μεγάλη χαρά. Αν ονειρευόμασταν έστω τα πρώτα παιδικά μας βήματα εκεί έξω, στα άστρα, θα ξυπνούσαν μέσα μου ξανά όλες εκείνες οι ελπίδες και ο πόνος της μελαγχολίας θα μειωνόταν.
Αν στα καθημερινά μας όνειρα επέστρεφε το όνειρο του Ταξιδιού στο Διάστημα, αν συνειδητοποιούσαμε ότι η διέξοδος είναι πάντα προς τα Έξω και ότι ο πλανήτης μας είναι πια πολύ στενός και πολύ καταπιεστικός, η καρδιά μου θα γέμιζε ξανά ελπίδα.
Νομίζω ότι ο Άνθρωπος δεν είναι πλάσμα της Γης. Είμαι σίγουρος ότι είναι πλάσμα των Άστρων.
Και θέλω να ξαναγυρίσω εκεί, όπου η ψυχή μου γνωρίζει ότι είναι το Σπίτι της.
Δεν ήθελα γυναίκες, λεφτά ή να ικανοποιήσω τους κοινωνικούς στόχους της μαμάς και του μπαμπά.
Όταν ήμουν παιδί, ήθελα να ταξιδέψω στο Διάστημα! Ήθελα να φύγω από αυτόν τον πλανήτη και να φτάσω κοντά στα Άστρα.
Ονειρευόμουν να χαϊδέψω την αύρα του Ήλιου, να γευτώ τα διαστρικά νεφελώματα, να αγγίξω τα δαχτυλίδια του Κρόνου, να προσγειωθώ στον σκοτεινό Πλούτωνα, να δω από μακριά το ηλιακό μας σύστημα, να πλησιάσω στο κέντρο του Γαλαξία, και από εκεί να εκτοξευτώ στα άκρα του Σύμπαντος, όπου το σκοτεινό κενό θα με μυούσε στα πιο μακρινά και στα πιο απίθανα όνειρα...
Μου έρχονται δάκρυα στα μάτια τώρα που τα γράφω αυτά. Ακόμη και τώρα, που είμαι πια μεγάλος, με γκρίζα μαλλιά και σχεδόν σκοτωμένη ψυχή από τις απογοητεύσεις της καθημερινότητας. Ακόμη και τώρα, όταν κοιτάζω τον νυχτερινό ουρανό, η καρδιά μου γεμίζει μελαγχολία, σαν κάποτε όλα τα άστρα να ήταν δικά μου, φίλοι και σύντροφοί μου.
Και νιώθω ότι έχω παγιδευτεί στην επιφάνεια αυτού του πλανήτη και δεν μπορώ πια να τα πλησιάσω. Σηκώνω το χέρι μου για να τα πιάσω, αλλά εκείνα είναι τόσο μακριά, και ο ουράνιος θόλος γίνεται μια ψυχρή κρυστάλλινη φυλακή που παγιδεύει τα όνειρα.
Αν η ανθρωπότητα ξαναθυμόταν το όνειρο του Ταξιδιού στο Διάστημα, θα ένιωθα μεγάλη χαρά. Αν ονειρευόμασταν έστω τα πρώτα παιδικά μας βήματα εκεί έξω, στα άστρα, θα ξυπνούσαν μέσα μου ξανά όλες εκείνες οι ελπίδες και ο πόνος της μελαγχολίας θα μειωνόταν.
Αν στα καθημερινά μας όνειρα επέστρεφε το όνειρο του Ταξιδιού στο Διάστημα, αν συνειδητοποιούσαμε ότι η διέξοδος είναι πάντα προς τα Έξω και ότι ο πλανήτης μας είναι πια πολύ στενός και πολύ καταπιεστικός, η καρδιά μου θα γέμιζε ξανά ελπίδα.
Νομίζω ότι ο Άνθρωπος δεν είναι πλάσμα της Γης. Είμαι σίγουρος ότι είναι πλάσμα των Άστρων.
Και θέλω να ξαναγυρίσω εκεί, όπου η ψυχή μου γνωρίζει ότι είναι το Σπίτι της.
O Anthrwpos einai plasma twn Astrwn opws einai kai plasma ths Ghs.O planhths mas den einai katapiestikos einai katapiesmenos...kai apo ton anthrwpo...O anthrwpos exei,thewritika,apeires dynatothtes opws kai to sympan alla den dynatai na to syneidhtopoihsei afou kathe fora pou vriskei ton elaxisto xrono na anarwththei gia ola afta ta shmantika mia "parormhsh" melagxolias to metatrepei se kati romantiko,se kati makrino,se kati apiasto...Kati tholwnei thn optikh mas kai mas apotharrynei.Tha mporouse kapoios na to apodosei sto synaisthhma afto kath` afto alla kati tetoio tha htan lathos afou xwris synaisthhma den tha mporouse na ektimhthei oute katapiesh,oute anagkh diafyghs alla oute kai elpida.Kamia apolytws katastash.Kati allo paizei...Ola osa apokomisame megalwnontas empeiries,gnwsh,nootropies ola osa mas diamorfwsane ws proswpikothtes,ws anthrwpous pou eimaste einai aples allhlepidraseis ths ousias mas me thn epikratousa ghinh pragmatikothta.Poso ligo einai afto mprosta sto sympan...Etsi mathainontas na koitame me ta matia tou swmatos mas kai na aisthanomaste me to derma mas nomizoume oti eimaste oi ontothtes pou ofeilame na eimastan.Mega lathos!An syneidhtopoiousame,opws les kai sy,oti h dieksodos einai panta(?) pros ta Eksw mporei kai na kaname ena akoma lathos.Isws h dieksodos na einai pros ta Mesa(mas),kati san "anoigw tis pyles tou Einai mou gia na ginw ena me to sympan"...Voutaw mesa mou kai vgainw eksw.Paradokso?
ΑπάντησηΔιαγραφή