Περί «Θείας Μέθης» και «υπερβατικών γνώσεων»

Συζητώ συχνά με διάφορους ανθρώπους που προσπαθούν να μειώσουν την αξία της Λογικής μιλώντας για διάφορες θολές, αδιευκρίνιστες, αμφίβολες και σχεδόν πάντα κενές περιεχομένου ιδέες, όπως π.χ. την «υπερβατική υπερ-γνώση του Όλου».

Δεν έχω καταλάβει ακόμη για ποιο λόγο δίνουν τόσο μεγάλη αξία σε αερολογίες σαν κι αυτήν.
Οποιαδήποτε στιγμή μπορώ να πω ότι κατέκτησα μια τέτοια εκστατική κατάσταση. Και τι έγινε; Δεν υπάρχει κανένα κριτήριο για να αποφασίσω τη γνησιότητα της εμπειρίας μου, ούτε καν για να πείσω τον εαυτό μου!
Το μόνο αποτέλεσμα, συνήθως, είναι το κακό hung-over το επόμενο πρωί.

Πολύ πιο έξυπνο μου φαίνεται λοιπόν το ρητό του Μπουκόφσκι «Η πραγματικότητα είναι μια παραίσθηση που οφείλεται στην έλλειψη του αλκοόλ». Τουλάχιστον είναι ειλικρινές και παραδέχεται για ποιο πράγμα μιλάει...

Όλες σχεδόν οι θρησκείες χρησιμοποιούν την ίδια δικαιολογία: Μόλις παρουσιαστούν στους φανατικούς διάφορα λογικά επιχειρήματα που δείχνουν τις θεμελιώδεις αντιφάσεις των δογμάτων τους, οι πιστοί ξαφνικά αναφέρονται στην «έκσταση» της επαφής τους με την «Αλήθεια» ή με τον «Θεό», στη «χαρά» και στην «ευτυχία» που ένιωσαν, στη «Θεία Μέθη» που τους περικύκλωσε...



Δεν εννοώ φυσικά ότι όλοι αυτοί είναι μεθυσμένοι από αλκοόλ ή διάφορες ουσίες.

Η «μέθη» παράγεται, εκτός από το αλκοόλ, και από διάφορες ψυχοσωματικές καταστάσεις.
Π.χ., σκεφτείτε το συναίσθημα των φανατικών οπαδών του ποδοσφαίρου όταν βρίσκονται στο γήπεδο. Είναι διαπιστωμένο ότι οι ενδορφίνες στο σώμα τους, ουσίες που παράγουν συναισθήματα μέθης και έκστασης, φτάνουν σε πολύ υψηλά επίπεδα εκείνη τη στιγμή. Το αποτέλεσμα στην αντίληψη και στην συμπεριφορά είναι σχεδόν παρόμοιο με τη μέθη από αλκοόλ, ενώ οι παρενέργειες είναι πολύ λιγότερες, καθώς οι «ουσίες» που παράγουν οι αδένες μας είναι της καλύτερης δυνατής ποιότητας και πλήρως συμβατές με το σύστημά μας...

Είναι φυσικό η ανάμνηση μιας τέτοιας ψυχικής κατάστασης να είναι ιδιαίτερα «γλυκειά», να προκαλεί χαρά και να μας γεμίζει με θετική ενέργεια. Συγχέουμε λοιπόν την ψυχοσωματική αντίδραση με μια διανοητική κατάσταση, την «χαρά της πίστης».

Ακόμη και εγώ θυμάμαι με ιδιαίτερη, σχεδόν υπερβατική χαρά, μια ανοιξιάτικη μέρα την οποία επισκέφτηκα ένα υπέροχο μοναστήρι κάπου στην Κύπρο, το οποίο ήταν γεμάτο με λουλούδια. Ένιωσα ειλικρινά πιο κοντά στον Θεό και σίγουρα ένιωσα λίγο περισσότερο τη «θεία Μέθη».

Όμως το γεγονός ότι ένα ποτό είναι γλυκό γιατί έχει μέσα του ζάχαρη ή μέλι, δεν σημαίνει ότι δεν περιέχει και διάφορες άγευστες και άοσμες, εθιστικές και επικίνδυνες ουσίες.
Δεν εννοώ ότι η θρησκεία είναι αναγκαστικά επικίνδυνη, αλλά ότι δεν φτάνει να νιώσω κάποια χαρά εξαιτίας της για να γίνω τυφλός πιστός της.
Οφείλει να με πείσει και στα φιλοσοφικά, λογικά, ηθικά και κοινωνικά της κομμάτια, αυτά που είναι τα πιο δύσκολα δηλαδή, και στα οποία δυστυχώς όλες οι θρησκείες σήμερα αποτυγχάνουν. Η «Θεία Μέθη» και οι «υπερβατικές αισθήσεις» παραείναι επισφαλείς για να με οδηγήσουν στην πίστη. Θα έλεγα αντίθετα ότι μάλλον με απομακρύνουν.

Εκτός και αν ο Θεός λειτουργεί σαν έμπορος ναρκωτικών, ο οποίος προσφέρει δωρεάν μερικές δόσεις στα θύματά του, για να τα εθίσει και να τα παγιδεύσει απόλυτα αργότερα, κάτι που δεν το νομίζω...

Αρκετές «αποκρυφιστικές» οργανώσεις αναζητούσαν τη «θεία Μέθη», όχι για το θεολογικό ή το φιλοσοφικό της περιεχόμενο, αλλά για την ίδια τη «Μέθη», αυτή καθ' αυτήν.
Αφού το ανώτερο «μαγικό επίτευγμα», ό,τι κι αν ήταν αυτό, είχε ως αποτέλεσμα την ηδονή και τη χαρά, σκέφτηκαν ότι μπορούσαν άνετα να «κόψουν δρόμο» κατευθείαν προς αυτή την ηδονή και τη χαρά.
Π.χ. αν κάποιος ήθελε να γίνει αρχηγός ενός κράτους για να χαρεί και να νιώσει ηδονή, γιατί να μην προκαλούσαν την ίδια ηδονή, χωρίς να χρειαστεί να μπλεχτεί κάποιος με την πολιτική, την εξουσία και τα παιχνίδια της και όλα αυτά;
Οπότε, αυτές οι οργανώσεις υπέθεταν ότι αν πετύχαιναν τη χαρά και την ηδονή, είχαν φτάσει κατευθείαν στον υπέρτατο στόχο, στην επαφή με τον Θεό, αφού η επαφή με τον Θεό ούτως ή άλλως το ίδιο αποτέλεσμα θα είχε, χαρά και ηδονή...

Το αποτέλεσμα ήταν ότι αυτές οι οργανώσεις πειραματίστηκαν ιδιαίτερα με τις τεχνικές δημιουργίας ηδονής. Αυτές οι οργανώσεις, π.χ. η γνωστή βικτοριανή «Χρυσή Αυγή» (Golden Dawn) του ΜακΓκρέγκορ Μάδερς, είναι που έκαναν μόδα την «τάντρα», τη σεξουαλική γιόγκα και τις τεχνικές της στη Δύση. Ταυτόχρονα πειραματίστηκαν ιδιαίτερα με τις τελετουργίες, με τον ερεθισμό των αισθήσεων και με τις ουσίες.
Δεν νομίζω ότι είναι παρακινδυνευμένο να πούμε ότι η καταστροφική ιστορία της χρήσης των ναρκωτικών ουσιών για εξερεύνηση της αντίληψης και για τη δημιουργία ηδονής στο άτομο, ξεκινάει εκείνη την εποχή.

Η μελέτη των τεχνικών αυτών από τις λεγόμενες «μαγικές» οργανώσεις, αποκάλυψε κάτι που ήταν πάντοτε μπροστά στη μύτη όλων μας. Ότι οι ίδιες τεχνικές που μπορεί να χρησιμοποιήσει κάποιος για να διαγείρει τα κέντρα της ηδονής, χρησιμοποιούνταν πάντοτε από τις παραδοσιακές θρησκευτικές τελετουργίες.

Οι θρησκευτικές τελετές είναι σχεδόν πάντα ενορχηστρωμένες και χρησιμοποιούν ένα συνδυασμό οπτικών, ηχητικών και διανοητικών ερεθισμάτων. Σκεφτείτε τις γυναίκες που κλαίνε στη διάρκεια των γάμων, αλλά και τις τελετές βουντού στην Αϊτή. Βασίζονται στις ίδιες ψυχοσωματικές αντιδράσεις και πιθανότατα έχουν εξελιχθεί βασισμένες στις ίδιες παρατηρήσεις...

Δεν είναι επίσης σπάνιος ο συνδυασμός ουσιών και ψυχοσωματικών ερεθισμών. Στις τελετές βουντού παίρνουν μέρος σχεδόν πάντα παρόμοια «μαντζούνια», ενώ ακόμη και στην αρχαία Ελλάδα, στα Ελευσίνια, γνωρίζουμε ότι οι «μυημένοι» είχαν πιεί ένα μυστηριώδες ποτό με ψυχεδελικές δράσεις, τον «Κυκεώνα».

Μπορούμε σίγουρα να υποθέσουμε ότι και οι πολυήμερες «νηστείες» που επιβάλλονται στους πιστούς πριν από κάποια τελική και αποκαλυπτική τελετουργία (όπως π.χ. η μετάληψη) στην ουσία αδυνατίζουν τον οργανισμό και τον ωθούν να δεχτεί την ψυχεδελική δράση της τελετουργίας και των ουσιών της στο μέγιστο βαθμό.

Οι διάφοροι αρχηγοί καστών και «μυητικών» ομάδων εκμεταλλεύονταν πάντα αυτή την αδιευκρίνιστη κατάσταση της «μέθης» που παράγεται από ουσίες ή από συγκεκριμένα τελετουργικά αισθητηριακά ερεθίσματα.

Ένας από τους πιο διάσημους «ενορχηστρωτές» τέτοιων καταστάσεων, ήταν ο περίφημος «Γέρος του Βουνού», ο Χασάν Ι Σάμπα, ο οποίος κατεύθυνε τους «μυημένους» του με έναν συνδυασμό ουσιών, υπερβατικών διδασκαλιών και καλά ενορχηστρωμένων ψεύτικων «αποκαλύψεων».

Ο Χασάν Ι Σάμπα ήταν ο μεγάλος διδάσκαλος και καθοδηγητής των Ασσασσίνων, μιας αραβικής ομάδας που αποτελεί πρότυπο κάθε σημερινής ομάδας τρομοκρατών.

Οι Ασσασσίνοι χρησιμοποιούσαν φιλοσοφικές και θρησκευτικές διδασκαλίες, μυήσεις, τελετουργίες και πονηρά ενορχηστρωμένες καταστάσεις, για να παρασύρουν και να ελέγχουν τους «υφιστάμενούς» τους. Θεωρούσαν ότι μετέδιδαν ένα «μεσσιανικό» μήνυμα και μιλούσαν για τη δαιμονική φύση κάθε νόμου και λογικής.

Ο Μάρκο Πόλο στις διηγήσεις του αναφέρει ότι ο Σάμπα είχε πλάσει ένα είδος επίγειου παραδείσου με τον οποίο δελέαζε τους νεαρούς στρατολογημένους. Τους δίδασκε την «τεράστια δύναμη της τυφλής πίστης» και κατέληγε να τους υποβάλει ότι αν αυτοί του αποδείκνυαν την αφοσίωσή τους, θα κατακτούσαν μια θέση στον Παράδεισο, όπου θα ζούσαν ηδονικά για όλη την αιωνιότητα.

Σύμφωνα με τον Μάρκο Πόλο, ο Σάμπα είχε φτιάξει έναν μυστικό κήπο μέσα στον οποίο είχε κρύψει τις μεγαλύτερες απολαύσεις. Γυναίκες, μουσική, φαγητό, γλυκά, όλα αυτά ενισχυμένα με ψυχεδελικές ουσίες, αποκαλύπτονταν στον μεθυσμένο και ημι-ναρκωμένο «μυημένο», ο οποίος νόμιζε ότι βρισκόταν στον Παράδεισο και ότι ο Σάμπα κατείχε τα κλειδιά του...

Όταν οι «μυημένοι» συνέρχονταν, τους ενημέρωναν ότι είχαν πάει στον Παράδεισο, και για να επιστρέψουν έπρεπε να ακολουθήσουν τυφλά, μόνο με πίστη και χωρίς καμία αμφιβολία, τις επιταγές του Σάμπα.
Φυσικά, για να αποδείξουν την αφοσίωσή τους δεν τους ζητούσαν να κάνουν νηστείες, αλλά έπρεπε να ολοκληρώσουν παράτολμες ή αυτοκτονικές αποστολές, οι οποίες ήταν κυρίως αναθέσεις φόνων.
Η λέξη «ασσασσίνος» κατέληξε έτσι να σημαίνει «δολοφόνος» στην Αγγλική, και πολλοί υποθέτουν ότι η λέξη «χασίς» είναι η ετυμολογική ρίζα της.

«Τίποτα δεν είναι αληθινό, όλα επιτρέπονται», έλεγε λένε ο Χασάν Ι Σάμπα.

Εκτός βέβαια από το να φιλοσοφούμε και να σκεφτόμαστε. Είναι επικίνδυνο για την κάθε εξουσία, ειδικά των πανέξυπνων επιτήδειων που κατευθύνουν τα ανδρείκιλά τους με δόγματα, ψευτοφιλοσοφίες και διανοητικούς ιούς...

Καταλήγω ότι η περίφημη «υπερβατική» γνώση που ακούμε από διάφορους πιστούς και φανατικούς, έχει όλα τα χαρακτηριστικά αυτής της Μέθης, και ίσως θα πρέπει να την αντιμετωπίζουμε ως τέτοια: Ως κάτι που σε μικρό βαθμό ίσως είναι ευχάριστο, αλλά σε μεγάλο βαθμό είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο.

Μήπως όμως παραείμαι λογικός καθώς τα σκέφτομαι όλα αυτά; Μήπως πρέπει να βγω σε κάποιο μπαρ και να πιώ μερικά ποτά για να ζαλιστώ;

Που ξέρεις; Ίσως στη μέθη μου επάνω να νομίσω ότι ανακάλυψα τον Θεό...