Χριστούγεννα: Η Γιορτή του Κακού και του Σκότους...

Κάθε φορά που έρχονται τα Χριστούγεννα, ακούω τα ίδια παράπονα: «Τα Χριστούγεννα και οι Γιορτές είναι μόνο για τα παιδιά», «Αν είσαι μεγάλος οι Γιορτές σου φέρνουν μονάχα θλίψη και μελαγχολία», «Το μόνο νόημα των Χριστουγέννων είναι να πας στα μαγαζιά για να αγοράσεις πράγματα, αλλά λεφτά δεν έχουμε», «Καλύτερα να περάσουν οι γιορτές και να γυρίσουμε στη δουλειά, για να ξεχαστούμε» και άλλα πολλά τέτοια θλιβερά.

Όχι βέβαια ότι δεν νιώθω και εγώ τα ίδια συναισθήματα....

Εδώ και πολλά χρόνια παρατηρώ τους ανθρώπους που ζούνε μόνοι τους, που είναι κλεισμένοι μέσα στο σπίτι τους, που δεν τους θυμάται κανένας ούτε στις γιορτές ούτε στις κανονικές ημέρες.
Παρατηρώ τους γονείς που τους έχουν ξεχάσει τα παιδιά τους, παρατηρώ τους εκκεντρικούς που ζούνε χωρίς σύντροφο και χωρίς φίλους...

Αν για εμάς οι γιορτές είναι δύσκολες, φαντάσου για αυτούς! Αυτοί οι άνθρωποι στοιχειώνουν τέτοιες μέρες τη σκέψη μου. Αφού οι Γιορτές είναι ολοφάνερα κοινωνικής φύσης, αυτοί οι άνθρωποι αποδεικνύουν την αποτυχία της κοινωνίας μας...

Όχι, δεν θέλω να ηθικολογήσω και να σας ζητήσω να τους θυμηθείτε και εκείνους αυτές τις μέρες. Δεν θέλω να μιλήσω για κάτι τόσο κλισέ και τόσο αυτονόητο. Μια απλή παρατήρηση θέλω να κάνω για την πραγματική φύση αυτών των Γιορτών του Χειμώνα, που συνήθως μας διαφεύγει...

Οι Γιορτές των Χριστουγέννων συμπίπτουν, όπως ξέρουμε, με το Χειμερινό Ηλιοστάσιο, δηλαδή με τη σκοτεινότερη νύχτα του Έτους. Στα παλιότερα χρόνια, όταν ο άνθρωπος δεν κρυβόταν στην ασφάλεια των πόλεων, αυτή η εποχή ήταν για αυτόν -κυριολεκτικά- η εποχή του Σκότους. Η επιβίωση ήταν δύσκολη, το κρύο και η παγωνιά τον απειλούσαν, έλλειψη τροφίμων, οι λύκοι και οι αρκούδες κατέβαιναν από τα βουνά για να κυνηγήσουν τον άνθρωπο, ως τροφή...

Δεν σας φαίνεται παράξενο που οι «Γιορτές της Χαράς» συμπίπτουν με όλα αυτά τα τρομακτικά πράγματα; Δεν είναι παρανοϊκό, ότι στην πιο δύσκολη και επικίνδυνη εποχή, στην Εποχή του Κακού, οι άνθρωποι χαίρονταν και τραγουδούσαν και μιλούσαν με ελπίδα για το μέλλον;

Είναι ακατανόητο, μέχρι βέβαια να σκεφτεί κανείς ότι πάντοτε οι παλιοί λαοί έτσι αντιμετώπιζαν το Κακό - εξευμενιστικά, με καλοπιάσματα και γλυκόλογα...

Πάντοτε οι άνθρωποι πρόσφεραν θυσίες στους κακούς και εκδικητικούς θεούς, πάντοτε τους ονόμαζαν με όμορφα ονόματα και τους απέδιδαν θετικά χαρακτηριστικά που εκείνοι δεν είχαν. Ονόμαζαν «Ευμενίδες» τις Ερινύες, «Επίκουρο των Βροτών» των Θεό της σφαγής Άρη, «Καλομοίρες» τις Μοίρες που έκοβαν το νήμα της ζωής τους...

Δεν είναι λοιπόν παράξενο που στην πιο σκοτεινή εποχή, τις μέρες της θλίψης και της απομόνωσης, την εποχή που το Σκοτάδι κυριαρχεί στον κόσμο μας, οι άνθρωποι διάλεξαν να γιορτάσουν την πιο χαρούμενη γιορτή, τη γιορτή της Νίκης του Ήλιου (Sol Invictus), που τελικά θα επιβιώσει και θα ξαναγεννηθεί...

Ολοφάνερα, το έκαναν για εξευμενισμό των σκοτεινών δυνάμεων (οι καλικάντζαροι και άλλοι δαίμονες είναι ελεύθεροι αυτοί την εποχή γύρω μας) , το έκαναν για να καλύψουν τον τρόμο τους, τη θλίψη που τους δημιουργούσε ο εγκλεισμός στο σπίτι, τη μελαγχολία της μοναξιάς τους, την αδυναμία τους να πολεμήσουν με το Κακό.
Το έκαναν για να ενισχύσουν την Ελπίδα, τη μοναδική φίλη που μένει στην Ανθρωπότητα τις εποχές του Σκότους...

Τα Χριστούγεννα είναι λοιπόν ένα ψέμα που ο Πολιτισμός μας λέει στον εαυτό του, για να διώξει μακριά το Κακό.
Για αυτό και ο ήρωάς των Χριστουγέννων, ο Άγιος Βασίλης είναι ένας παρόμοιος εξευμενισμός.
Ποιος δαίμονας εξευμενίζεται στο όνομά του άραγε;

Υποψιάζομαι ότι είναι ο Χρόνος, αυτός ο σκοτεινός θεός που εισβάλει κλεφτά στη ζωή μας από το παράθυρο και από την καμινάδα και από όποια τρύπα έχουμε αφήσει στη ζωή μας, ο οποίος μας φέρνει τα σκοτεινά δώρα του μαρασμού και του θανάτου και ο οποίος κλείνει με νόημα το μάτι στα μικρά παιδιά...

(Διαβάστε το ακόλουθο κείμενο για κάποια ιστορικά στοιχεία γύρω από την «πραγματικότητα» των Χριστουγέννων)