Τύπος vs Ουσία. Μήπως να το ξαναδούμε;
Νιώθω τον τελευταίο καιρό ότι οι περισσότεροι μοντέρνοι ακαδημαϊκοί "φιλόσοφοι" το έχουν "χάσει". Παγιδευμένοι από τη μία σε περίπλοκες ορολογίες και στο λεξιλόγιο μιας ακαδημαϊκής ελίτ, και από την άλλη σε μια σειρά από λεκτικούς και νοηματοδοτικούς "τυφλοσούρτες", φαίνονται συχνά να λένε κάτι σημαντικό, χωρίς όμως να μπορεί κάποιος να το καταδείξει τι είναι αυτό. Γνωρίζουν πολύ καλά το παιχνίδι με τις λέξεις, έχουν διαβάσει πολλές ιδέες και προτάσεις άλλων και μπορούν να "αυτοσχεδιάσουν" εξαιρετικά, όπως ακριβώς ένας εκπαιδευμένος μουσικός που μπορεί να παίξει χιλιάδες σωστές και εύηχες νότες, είναι όμως ανέπνευστος και δεν μπορεί να εκφράσει και να μεταδώσει κανένα σχεδόν ουσιαστικό συναίσθημα. Παρατηρώντας αυτή την κατάσταση, έφτασα στο δυσάρεστο συμπέρασμα πως αν δεν έχεις υπαρξιακή και διανοητική αγωνία, όσο και αν διαβάσεις, όσο και αν "εκπαιδευτείς τυπικά", δεν μπορείς να είσαι "φιλόσοφος". "Φιλοσοφόλογος...