Νοητικές Οντότητες

Πολλοί απορούν πώς γίνεται 1, 10, 20 χρόνια πριν, να υπάρχουν συγγραφείς που πρόβλεψαν πράγματα που συμβαίνουν σήμερα... Λόγω εμπειρίας και ενασχόλησης με ακριβώς αυτό το αντικείμενο, μπορώ να δώσω μια απάντηση, δυστυχώς ορθολογική και όχι με έστω και μια μικρή δόση υπερφυσικού... Με δύο σκέλη: 1) Καθημερινά γράφονται χιλιάδες πράγματα, ειδικά από τους συγγραφείς που είναι οι δουλειά τους. Όπως και οι χαρτορίχτες του παρελθόντος, λένε τόσα πολλά, προβλέπουν τόσα πολλά, που δεν μπορεί, σε κάτι θα πέσουν μέσα. Και εκεί αναλαμβάνει η λεγόμενη "επιλεκτική προσοχή", μέσω της οποίας θυμόμαστε μόνο τα ενδιαφέροντα και όλα τα άλλα τα ξεχνάμε. 2) Η δουλειά των συγγραφέων, είναι ακριβώς αυτή - να "προβλέπουν" και να "υποθέτουν". Οι συγγραφείς ΔΕΝ είναι δημοσιογράφοι και δεν ενδιαφέρονται για την "αλήθεια" με την έννοια της δημοσιογραφίας, αλλά για την "πιθανότητα" με την έννοια της "φαντασίας". Για αυτό και οι συγγρα...

  Μια ημέρα πριν 15 περίπου χρόνια συνόδευα τη μητέρα μου στην πολλοστή της χημειοθεραπεία στο Θεαγένειο Αντικαρκινικό Νοσοκομείο. Την ώρα που περιμέναμε στο ασανσέρ για να ανεβούμε σε εκείνον τον 7ο όροφο που εύχομαι ελάχιστοι από εμάς να γνωρίσουν -αν και έχει υπέροχη θέα- δύο γριές κυρίες μπροστά μας άρχισαν να σπρώχνουν η μία την άλλη για να μπούνε πρώτες στον ανελκυστήρα, αδιαφορώντας για το αν οι υπόλοιποι θα έμεναν απέξω. Έπιασα τον εαυτό μου να τις κοιτάζει αηδιασμένος. Και μέσα μου άρχισε να μιλάει η “σκιά”. Όχι μια οποιαδήποτε σκιά, αλλά εκείνη που ελπίζουμε ότι δεν είναι μόνο στη δική μας ψυχή, μα τρομάζουμε επίσης όταν αναλογιστούμε ότι είναι πολύ πιθανό να βρίσκεται στις ψυχές όλων των άλλων. Αυτή η σκιά, αναρωτιόταν φωναχτά μέσα στο κεφάλι μου. Αναρωτιόταν ποια είναι η αξία της προσπάθειας που κάνουν τόσοι γιατροί και τόσοι επαγγελματίες για να σώσουν τέτοια αγενή ανθρώπινα πλάσματα. Η ίδια σκιά άρχισε επίσης να πλέκει το εγκώμιο των ναζί κα...