Νοητικές Οντότητες

Δύο άνθρωποι είδαν μια μέρα τον Θεό. Ο ένας έπεσε στα γόνατα, άρχισε να ψέλνει και να τον προσκυνάει, ενώ από μέσα του σκεφτόταν πονηρά τα δώρα και τις «εξυπηρετήσεις» που θα του ζητήσει αμέσως μετά... Ο άλλος μόλις είδε τον Θεό, τον πλησίασε και, με θυμό, του έδωσε μια δυνατή σφαλιάρα! Ο Θεός κοίταξε απορρημένος τον θυμωμένο άνδρα. Εκείνος του εξήγησε: «Σου άξιζε! - Για όλα αυτά που έκανες στους αδικημένους που έμειναν αδικημένοι. - Για όλα αυτά που έκανες στους άτυχους, που δεν τους χαμογέλασες ποτέ. - Για όλα αυτά που έκανες στους άρρωστους, που καταδίκασες να ζούνε μόνοι τους μες την ασθένεια, μακριά από τις οικογένειές τους, σε έναν διαρκή πόνο. - Για όλους εκείνους που είχαν θαυμαστές ψυχές μα όλα τους τα όνειρα προδόθηκαν. - Για όλους εκείνους που σε πίστεψαν και σε παρακάλεσαν, μα εσύ δεν άκουσες και δεν βοήθησες ποτέ!» Ο Θεός ακούγοντας αυτά τα λόγια δάκρυσε. Σιωπηλός, ζήτησε από μέσα του συγχώρεση. Έτεινε το χέρι για να πιάσει το χέρι του θυμωμένου άνδρ...

Οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα πιστεύουμε ότι τα πάντα είναι μια μεγάλη εξίσωση. Μια μεγάλη ισορροπία αριθμών, που αν τους προσθέσεις αναμεταξύ τους βγάζουν ένα τεράστιο, ολοστρόγγυλο Μηδέν, ένα Τίποτα. Βασίζουμε τη ζωή μας σε εξισώσεις με αυτή τη βασική παραδοχή. Από τη μια πλευρά (+) βάζουμε τη χαρά, την απόλαυση, την αγάπη, τη ζωή, τα όνειρα, την οικογένειά μας, όλα αυτά με θετικό πρόσημο. Από την άλλη (-) τα ισορροπούμε με αρνητικά: χρέη, δουλειά, απελπισία, αγωνία, πόνο κούραση, ρίσκο, χάσιμο, θάνατο. Έτσι, στην κοσμική αυτή εξίσωση, πετυχαίνουμε την ισορροπία: Καλό – Κακό = Μηδέν. Χαρά – Αγωνία = Μηδέν. Αγάπη – Μοναξιά = Μηδέν. Και πάει λέγοντας… Θεωρούμε δηλαδή ότι για κάθε καλό πράγμα στη ζωή, υπάρχει ένα κακό τίμημα που πρέπει να πληρωθεί: Για να αγοράσεις ένα αυτοκίνητο, πρέπει να πουλήσεις τον ελεύθερο χρόνο σου, δουλεύοντας περισσότερο. Για να απολαύσεις ένα ωραίο φαγητό, θα πρέπει να πεινάσει κάποιος άλλος. Για να κάνεις ένα παιδί, θα πρέπει να εγκατα...