Νοητικές Οντότητες

Όλες οι μεγάλες αλλαγές της ανθρωπότητας, συμβάδιζαν πάντοτε με την δημιουργία αποικιών. Η Αλεξάνδρεια έφερε την Ελληνιστική Εποχή. Η Αμερική έφερε το έθνος χωρίς εθνότητες. Ο Γουέλς και ο Βερν έγραφαν τα οράματά τους την ίδια εποχή που οι συμπολίτες τους έφτιαχναν αποικίες. Ο άνθρωπος χρειάζεται χώρο για να απλώσει τη ζωή του. Χρειάζεται ορίζοντες για να ονειρευτεί. Χρεάζεται Ελευθερία, για να ταξιδέψει... Αλλά σήμερα, ο χώρος στον πλανήτη μας τέλειωσε! Και πλέον αντί να ζούμε πραγματικά, έχουμε αρχίσει να προσπαθούμε να βγάλουμε από τη «μύγα ξύγκι» με τις υποτιθέμενες «τεχνικές αύξησης της παραγωγής» και «μείωσης του κόστους» και τις ψευτοοικολογίες, και γινόμαστε ολοένα και πιο καταστροφικοί για το περιβάλλον μας - και για τον εαυτό μας. Ο άνθρωπος χρειάζεται ορίζοντα αν θέλουμε να κινηθεί προς τα εμπρός. Ο μόνος ορίζοντας που μας έχει μείνει -το τελευταίο σύνορο, the final frontier- είναι προς τα Εκεί, Έξω. Αν δεν κάνουμε το μεγάλο βήμα, θα γίνουμε πολύ σύντομ...

Όταν ήμουν παιδί, δεν ήθελα να γίνω λογιστής, μαθηματικός ή ποδοσφαιριστής. Δεν ήθελα γυναίκες, λεφτά ή να ικανοποιήσω τους κοινωνικούς στόχους της μαμάς και του μπαμπά. Όταν ήμουν παιδί, ήθελα να ταξιδέψω στο Διάστημα! Ήθελα να φύγω από αυτόν τον πλανήτη και να φτάσω κοντά στα Άστρα. Ονειρευόμουν να χαϊδέψω την αύρα του Ήλιου, να γευτώ τα διαστρικά νεφελώματα, να αγγίξω τα δαχτυλίδια του Κρόνου, να προσγειωθώ στον σκοτεινό Πλούτωνα, να δω από μακριά το ηλιακό μας σύστημα, να πλησιάσω στο κέντρο του Γαλαξία, και από εκεί να εκτοξευτώ στα άκρα του Σύμπαντος, όπου το σκοτεινό κενό θα με μυούσε στα πιο μακρινά και στα πιο απίθανα όνειρα... Μου έρχονται δάκρυα στα μάτια τώρα που τα γράφω αυτά. Ακόμη και τώρα, που είμαι πια μεγάλος, με γκρίζα μαλλιά και σχεδόν σκοτωμένη ψυχή από τις απογοητεύσεις της καθημερινότητας. Ακόμη και τώρα, όταν κοιτάζω τον νυχτερινό ουρανό, η καρδιά μου γεμίζει μελαγχολία, σαν κάποτε όλα τα άστρα να ήταν δικά μου, φίλοι και σύντροφοί μου. Και νιώ...