Νοητικές Οντότητες

Πριν από μερικές βδομάδες, παρατήρησα με έκπληξή μου ότι διάφοροι δημοσιογράφοι, κυρίως τηλεοπτικοί, άρχισαν να μιλάνε για το «πόσο κακό είναι τo Internet», ότι «οι νέοι στο Internet κινδυνεύουν», ότι «τα παιδιά σας αυτοκτονούν μέσω Internet», ότι «τα παιδιά βλέπουν παιδεραστίες και άλλες κακές ανωμαλίες », ότι «στο Internet υπάρχουν κυκλώματα που εκμεταλλεύονται τους αφελείς» και άλλες τέτοιες ανοησίες, που ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση έχουν με την πραγματικότητα. Είμαι κοντά 15 χρόνια χρήστης του Internet, από τις πρώτες εκείνες μέρες που μπαίναμε με πανεπιστημιακούς λογαριασμούς (αφού παίρναμε 30-4ο φορές τηλέφωνο για να συνδεθούμε). Έχω δει πολλά παράξενα, αλλά κανέναν να κινδυνεύει περισσότερο από όσο κινδυνεύαμε όταν πηγαίναμε ως παιδιά στο πάρκο για να βρεθούμε με τους φίλους μας. Έχω δεκάδες γνωστούς, αγόρια και κορίτσια, που δεν έπαθαν ποτέ τίποτα από το Internet. Μιλάω με 100άδες νέους και νέες στο Διαδίκτυο, έχω φτιάξει και ένα φόρουμ όπου μπαίνουν κάθε μέρα αμέτρητοι προβληματισμένοι και ...

Η επιτυχία είναι μια σκάλα που τα σκαλοπάτια της είναι φτιαγμένα από αποτυχίες. Η παρακμή είναι μια σκάλα που τα σκαλοπάτια της είναι εύκολες και άμεσες επιτυχίες. Οι ιστορίες των ανθρώπων που πέτυχαν νωρίς και χωρίς να προσπαθήσουν, είναι ιστορίες συνήθως τραγικές. Οι ιστορίες των ανθρώπων που μέσα από αποτυχίες και δυσκολίες κατάφεραν αυτό που επιθυμούσαν είναι σχεδόν πάντα ηρωικές. Μη φοβάστε την αποτυχία. Από την αποτυχία ο σοφός μαθαίνει και γίνεται καλύτερος σε ό,τι προσπαθεί. Να φοβάστε την εύκολη επιτυχία. Γιατί η εύκολη επιτυχία είναι μια επιτυχία που δεν σου ανήκει πραγματικά, και όπως έρχεται έτσι μπορεί να φύγει - και τίποτα δεν μένει πίσω της.

Έχω δουλέψει σε αρκετές δουλειές εδώ και χρόνια, και έχω παρευρεθεί στο κόψιμο, όπως καταλαβαίνετε, αρκετών βασιλόπιτων. Δύο-τρεις λοιπόν στο σπίτι, άλλη μια στη δουλειά αλλά και σε ξένες δουλειές ως συνεργάτης, τέσσερις τουλάχιστον δηλαδή βασιλόπιτες τον χρόνο, επί 20 χρόνια κοντά που είμαι εργαζόμενος, πάνω από 120 βασιλόπιτες λοιπόν στη ζωή μου ως τώρα έχω δει να κόβονται. Κάθε φορά, σημείωνα υποσυνείδητα που «έπεφτε» το φλουρί. Άρχισα λοιπόν να παρατηρώ ότι σε ένα μεγάλο ποσοστό των περιπτώσεων, πάνω από 80%, το «φλουρί» (και το συμπληρωματικό χρηματικό bonus που συνήθως το ακολουθεί) πέφτει σχεδόν πάντα κάπου «βολικά» για τον «κόφτη» της βασιλόπιτας, δηλαδή το αφεντικό. Είτε θα έπεφτε στο κομμάτι της «δουλειάς» ή της «εταιρείας» (οπότε τα λεφτά έμεναν στο ταμείο), είτε σε ένα από τα αφεντικά, είτε στον πιο «έμπιστο» του αφεντικού, είτε στο νέο αλλά φιλόδοξο στέλεχος που η διοίκηση θέλει να εμψυχώσει, είτε σε κάποια όμορφη γραμματέα... Σχεδόν ποτέ το «φλουρί» δεν έπεφτε σε κάποιο...

Ο φίλος Asimetrom (γνωστός «πιστολέρο» σε διάφορα «κακόφημα στέκια» του ελληνικού διαδικτύου) βλέποντας τις θυμωμένες αντιδράσεις μου σε μια συζήτηση που είχαμε στο antidogma.gr για τον ρατσισμό, μου έφτιαξε το παρακάτω σατυρικό κομιξάκι. Φυσικά, είναι μεγάλη μου τιμή που έκατσε και ασχολήθηκε - και γέλασα πάρα πολύ.

Αγαπώ τα ελληνικά ιδεώδη και δεν θέλω να τα προδώσω. Για αυτό και δεν είμαι εθνικιστής ή ρατσιστής. Ο ρατσισμός δεν ήταν και δεν θα είναι ποτέ ιδανικό του Ελληνικού Πολιτισμού. Δεν είναι ιδανικό του Πολιτισμού γενικά. Ο μεγαλύτερος πολεμικός ήρωας του ελληνικού πολιτισμού, ο Αλέξανδρος, έχριζε ως διοικητές του αλλοεθνείς και παντρεύτηκε μια ξένη και ο ίδιος. Προσπαθώ λοιπόν να είμαι Έλληνας. Έλληνας που σέβεται το πνεύμα που δίδαξαν κάποιοι πρόγονοί του, που ήταν το πνεύμα της Επιστήμης, της Τέχνης, του Εμπορίου, της Εξερεύνησης, της Συναλλαγής, της Αποδοχής του Διαφορετικού. Το πνεύμα που είχε επαφές με όλους τους πολιτισμούς (ο Πυθαγόρας, ο Θαλής, στην Αίγυπτο και στην Βαβυλώνα έμαθαν μεγάλο μέρος των γνώσεών τους), ένα πνεύμα που δεν ήταν τοπικά προσδιορισμένο αλλά παγκόσμιο. Να είμαι Έλληνας σεβόμενος τη γνώση των άλλων ανθρώπων, σε όποια φυλή και αν ανήκουν, και να «γηράσκω αει διδασκόμενος» από όλους τους ανθρώπους. Γιατί όλοι οι άνθρωποι έχουν κάτι να μου διδάξουν. Όπως ...