ΒΑΡΒΑΡΟΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΕΝΟΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Άρθρο που γράφτηκε το 2000 από τον Λουκά Καβακόπουλο για το περιοδικό Strange

Για πρώτη φορά στην Ιστορία, σε ολόκληρο τον πλανήτη υπάρχει μονάχα ένας, κυρίαρχος και παντοδύναμος «Πολιτισμός». Ένας Πολιτισμός χωρίς καμιά ανθρώπινη αξία, ο οποίος βασίζεται, παντού, σε πανομοιότυπες αξίες: στην παντοδυναμία του χρήματος, στην εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο, στο χειρισμό και στη διαμόρφωση της ανθρώπινης αντίληψης, έτσι ώστε το άτομο να είναι «λειτουργικό και χρήσιμο κομμάτι της παραγωγής», στην αντιμετώπιση του ανθρώπου ως αριθμό κάποιας στατιστικής, στο κυνήγι της Δύναμης, στην καταστροφική ικανότητα των στρατών και των υπερ-όπλων.

Υποτίθεται ότι η έννοια «Πολιτισμός» υπονοεί τη συνεργασία των ανθρώπων για την επίτευξη της καλύτερης διαβίωσης όλων. Τι είδους λοιπόν Πολιτισμός είναι ο σημερινός, κυρίες και κύριοι, που εντελώς αντίθετα, στρέφεται εναντίον όλων μας; Κάποιοι ισχυρίζονται ότι είναι η «εξέλιξη» των μεγάλων πολιτισμών του παρελθόντος. Κι όμως, κανένα στοιχείο δεν δείχνει κάτι τέτοιο. Πού είναι η ομορφιά και η φιλοσοφική αρμονία του αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού; Πού κρύφτηκε η σοφία, η φυσική Ιατρική και η «αίσθηση της ταυτότητας» που ο Κινέζικος Πολιτισμός πρόσφερε κάποτε στους ανθρώπους του; Πού χάθηκε η «τιμή» και η ανδρεία των Ιαπώνων; Η τέχνη του έρωτα (κάμα σούτρα) των Ινδών; Πού εξαφανίστηκε η συνεχής αναζήτηση για ένα καλύτερο φιλοσοφικό και κοινωνικό σύστημα, η χαρακτηριστική αγωνία των Γερμανών του 18ου και 19ου αιώνα; Σε ποια στροφή χάσαμε το Ρομαντισμό των Άγγλων; Την επαφή με τη Φύση των Ινδιάνων; Τη μεταφυσική ανωτερότητα που ένιωθαν πως κατείχαν οι Βυζαντινοί;

Ίσως όλα αυτά δεν υπήρξαν ποτέ, και ήταν μονάχα ψέματα που οι πολιτισμένοι έλεγαν στον εαυτό τους για να δικαιολογήσουν το συμβιβασμό τους με το περιβάλλον τους, ψέματα τα οποία χάθηκαν μόλις η ανθρωπότητα ξεπέρασε την «εποχή της αθωότητάς» της. Αλλά η αλήθεια είναι ότι με την επιστήμη και τη φιλοσοφία καταφέραμε μεν να διαλύσουμε τις ψευδαισθήσεις του παρελθόντος μας, αλλά μαζί με τους εφιάλτες καταστρέψαμε και τα όνειρά μας. Εξοντώσαμε πολλά από τα φαντάσματα και τις δεισιδαιμονίες, αλλά μαζί μ' αυτά σκοτώσαμε και την «ταυτότητά» μας, την εμπιστοσύνη και την ηθελημένη συμμετοχή μας στον Πολιτισμό και στα «ιδανικά» του – για τα οποία κάποτε άξιζε να πεθάνει, αλλά, πολύ περισσότερο, να ζήσει κανείς. Έτσι, κανείς σήμερα δεν είναι «συμμέτοχος» του Πολιτισμού, αλλά είμαστε πλέον «κρατούμενοί» του.

Ο μοντέρνος άνθρωπος έχει χάσει την εμπιστοσύνη του στους θεούς και στους ήρωες. «Δεν υπάρχουν πια Ήρωες» (No More Heroes), όπως μαρτυρά ένα πασίγνωστο ροκ κομμάτι. Μαζί με τους ήρωες, όμως, χάθηκαν και τα υπόλοιπα «πολιτιστικά πρότυπα», τα «ανώτερα πλάσματα» που αξίζει κάποιος να μιμηθεί. Έτσι, ο Πολιτισμός, αφού δεν έχει ανθρώπινα πρότυπα, δεν προσφέρει πλέον ταυτότητα και νόημα ζωής, αφού η ζωή αποκτά νόημα μόνο αν είναι μια περιπέτεια για την κατάκτηση ενός ιδανικού. Ο σημερινός ευαίσθητος άνθρωπος νιώθει λοιπόν ξεκρέμαστος, ένα μηδέν, χωρίς σκοπό και νόημα ζωής, μια κούκλα που χτυπιέται σπασμωδικά κρεμασμένη στο κενό, μια «κοσμική τυχαιότητα», ένα ατύχημα μιας γέννησης (an accident of birth). Αυτό είναι το βαθύτερο νόημα της φιλοσοφίας του «Μηδενισμού». Αυτή τη φιλοσοφία ο μεγάλος σοφός Φρίντριχ Νίτσε τη φοβόταν τόσο πολύ, που πίστευε ότι θα αποδειχτεί ο τελικός καταστροφέας του πολιτισμού.

Αλλά, το «χάσιμο της ταυτότητας» και η «εισβολή του μηδενισμού» είναι πράγματα που ανησυχούν μονάχα εκείνους που είτε είναι πολύ ευαίσθητοι είτε δίνουν μεγάλο βάρος στη φιλοσοφία και στη λογική. Γιατί κάποιοι άλλοι ανάμεσά μας αδιαφορούν τελείως για τις φιλοσοφίες. Αφού δεν υπάρχει πλέον κανένα όμορφο και μεγάλο ψέμα για να πιστέψουν, αφού βλέπουν ότι οι πανάρχαιες υποσχέσεις του πολιτισμού για έναν καλύτερο και «ανώτερο» τρόπο ζωής αποδεικνύονται «κούφιες» και χωρίς νόημα, απορρίπτουν από μέσα τους το πολιτισμένο ανθρωπάκι με τις αναστολές του και τις περίπλοκες ηθικές. Απελευθερώνονται από τα ήθη του πολιτισμού και στρέφονται στα ένστικτά τους, τα οποία παραμένουν πάντοτε γνήσια και πάντοτε αυθεντικά. Με άλλα λόγια, επιστρέφουν στη βαρβαρότητα!

Καλωσήλθατε, λοιπόν, σε έναν κόσμο παρόμοιο με εκείνον πριν από την Πτώση της Μεγάλης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ήταν σίγουρη ότι θα κρατούσε για πάντα, κι όμως τη σύντριψαν οι βάρβαροι που την περικύκλωσαν από παντού, βάρβαροι που θεωρούσε «ανύπαρκτους» μέχρι που υπέκυψε στις ορδές τους. Σήμερα, οι βάρβαροι συνάγονται ξανά για να τσακίσουν τον Δυτικό Πολιτισμό. Δεν μαζεύονται πλέον «προ των Πυλών» του, αλλά μέσα του. Έχουν ξεκινήσει ένα μυστικό πόλεμο που δημιουργεί κάθε χρόνο χιλιάδες θύματα σε όλον τον πλανήτη, έναν πόλεμο που οι αρχηγοί του Πολιτισμού δεν ξέρουν πώς να διεξάγουν, άσχετα αν προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο.

Ο βάρβαρος εχθρός είναι «ανύπαρκτος» και «αόρατος», γιατί δεν ακολουθεί κανέναν παραδοσιακό κανόνα, καμιά λογική, καμιά συγκεκριμένη στρατηγική. Η σημαντικότερη δύναμη της αόρατης βαρβαρικής ορδής είναι ότι δεν έχει καν μια συγκεκριμένη ταυτότητα: ο καθένας από εμάς ίσως ανακαλύψει αύριο ότι είναι ένας μοντέρνος βάρβαρος, ένας επίδοξος καταστροφέας του Δυτικού Πολιτισμού. Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι νιώθουν καθημερινά ότι ο Πολιτισμός τούς περιορίζει χωρίς λόγο και, υποσυνείδητα ή συνειδητά, βάζουν μια μικρή ή μεγάλη βόμβα –όσο μπορεί ο καθένας– στα θεμέλιά του. Ο βιολόγος που αφήνει –υποτίθεται από απροσεξία– ένα επικίνδυνο μικρόβιο να ξεφύγει στο σύστημα υδροδότησης μιας πόλης, ο πολιτικός μηχανικός που φτιάχνει ένα δημόσιο κτίριο αφήνοντας μια μικρή ρωγμή που θα αποδειχτεί καταστροφική στην περίπτωση ενός σεισμού, ο διπλωμάτης που επιμένει λίγο περισσότερο από όσο πρέπει ενάντια στις διαβουλεύσεις για την αποτροπή ενός πολέμου, ο κατασκευαστής τεχνητής νοημοσύνης που δημιουργεί έναν καταστροφικό ιό «για να πειραματιστεί», ο συγγραφέας που δημιουργεί νοητικούς ιούς για να παγιδεύσει, να φανατίσει και να ξαμολήσει ενάντια σε φανταστικούς εχθρούς το νου των αναγνωστών του, ο τρομοκράτης που βάζει μια βόμβα που σκοτώνει περαστικούς, ο εφευρέτης που αποκαλύπτει χωρίς ενδοιασμούς το καινούργιο υπερ-όπλο που κονιορτοποιεί ακόμη περισσότερους αμάχους… όλοι αυτοί ίσως υπακούουν στα σκιρτήματα του Καταστροφέα μέσα τους, ο οποίος δεν νιώθει κανένα σεβασμό για το ψεύτικο πράγμα που βλέπει γύρω του…

Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΥΝΟΥΧΙΣΜΕΝΩΝ

Ο πατέρας της ψυχανάλυσης, Ζίγκμουντ Φρόιντ, επέμενε στο κείμενό του Ο Πολιτισμός και οι Δυσαρέσκειες Απέναντί του (Civilization and Its Discontents) ότι ο Πολιτισμός και η θρησκεία ευνουχίζουν τον άνθρωπο, αφού στη διανοητική πραγματικότητα του ατόμου ο Πολιτισμός, όπως και ο Θεός, αποτελούν «πατρικές φιγούρες» που καταπιέζουν, ως αυταρχικοί γονιοί, τα ένστικτα των «παιδιών» τους.

Νομίζω ότι είναι μια σημαντική λεπτομέρεια ότι ο Φρόιντ μιλάει για «ευνουχισμό» και «καταπίεση των ενστίκτων», όρους που παραπέμπουν στις σεξουαλικές ορμές. Ίσως για αυτό ο Πολιτισμός (και η θρησκεία) ήθελε πάντα να καταπιέζει τη σεξουαλικότητα των ατόμων και να την αποφορτίζει σε άλλου τύπου δραστηριότητες, για να αποφύγει τη δημιουργία ατόμων με πλήρως ανεπτυγμένα συναισθήματα και πραγματικά ολοκληρωμένους χαρακτήρες. Ένας άνθρωπος που δεν έχει αναπτύξει και απελευθερώσει τη σεξουαλικότητά του παραμένει αιώνια ένα παιδί ή ένας μπερδεμένος έφηβος, ευκολότερα καθοδηγούμενος από την «πατρική» εξουσία. Αυτή η κατάσταση δεν έχει αλλάξει ακόμη. Σήμερα, η σεξουαλικότητα είναι μεταλλαγμένη σε ένα είδος θεάματος και «βίτσιου», αλλά δεν θεωρείται ακόμη μια φυσιολογική και απενοχοποιημένη δραστηριότητα, οπότε το σύνολο των ανθρώπων δεν ξεπερνά ποτέ ουσιαστικά την εφηβική ηλικία…

Στο Το Μέλλον μιας Ψευδαίσθησης του 1927, ο Φρόιντ επιτίθεται στην οργανωμένη θρησκεία και την ονομάζει «συλλογική νεύρωση». Όπως γράφει, η θρησκεία ήταν πάντα ένας μεγάλος βοηθός του πολιτισμού, αφού εξημερώνει τα ένστικτα και δημιουργεί μια αίσθηση «κοινότητας» των ατόμων τα οποία υιοθετούν ένα συγκεκριμένο σύνολο δογμάτων. Πιστεύω ότι μπορούμε να αντικαταστήσουμε το «σύνολο δογμάτων» και τη «θρησκεία» του Φρόιντ με τη «γλώσσα», αφού και τα δύο δρουν ως κώδικας επικοινωνίας της κοινότητας – ουσιαστικά, δεν νομίζω ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στη θρησκεία και στη γλώσσα, αφού και τα δύο είναι προσπάθειες νοηματοδότησης του σύμπαντος…

Οπότε, με αυτή την οπτική, είναι καλύτερα να είσαι βάρβαρος παρά πολιτισμένος. Ο βάρβαρος είναι μια αυθεντική προσωπικότητα, ένας πραγματικός άνθρωπος. Και ως τέτοιος είναι συμβατότερος με τη φύση και τους συνανθρώπους του από ό,τι ο πολιτισμένος. Πραγματικά, δεν τρομάζω με την αυθεντική βαρβαρότητα, όσο τρομάζω με τη βαρβαρότητα του πολιτισμού που εξασκούν άνθρωποι που δεν είναι ελεύθεροι, αλλά ευνουχισμένοι σκλάβοι γεμάτοι κόμπλεξ κατωτερότητας, γεμάτοι μικρότητα και μη ανεπτυγμένα συναισθήματα. Όταν τα πρόβατα προσπαθούν να υποδυθούν τους λύκους, προκαλούν μεγαλύτερη καταστροφή, γιατί ενώ ο λύκος σκοτώνει μεν τα πρόβατα για την επιβίωσή του, τα πρόβατα αυτοεξολοθρεύονται χωρίς κανένα φραγμό, απλώς και μόνο από το κόμπλεξ να αποδείξουν ότι δεν είναι πρόβατα.

ΙΔΟΥ Ο ΒΑΡΒΑΡΟΣ, Ο ΠΕΡΙΠΑΤΩΝ ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ!

Ο βάρβαρος, από την άλλη, είναι ο ουσιαστικός, ο πραγματικός άνθρωπος, ο απελευθερωμένος από τις κοινωνικές συμβάσεις. Είναι ο ατρόμητος αναζητητής της ευκαιρίας, ο Λύκος της Στέπας (όπως τον παρουσιάζει ο Χέρμαν Έσσε στο ομώνυμο βιβλίο του), ο άνθρωπος που είναι αρκετά εγωιστής για να θέλει τα πάντα για τον εαυτό του («I want the world and I want it now!» όπως έλεγαν κάποιοι νεο-βάρβαροι της ροκ μουσικής), μα που ταυτόχρονα είναι τόσο απελευθερωμένος από το Εγώ του, που δεν φοβάται να ρισκάρει ακόμη και τη ζωή του για να κάνει πραγματικότητα τις επιθυμίες του.

Ο βάρβαρος δεν είναι «ευνουχισμένος» από τον πολιτισμό των συμβιβασμών και του ελέγχου των ενστίκτων, δεν είναι «εξημερωμένος», αλλά διατηρεί το καθαρό βλέμμα του άγριου ζώου, το οποίο δεν περιμένει από κανέναν να το ταΐσει, μα είναι πάντα έτοιμο να αναζητήσει μονάχο του την τροφή του. Ο βάρβαρος δεν ζητάει από κανέναν να υπερασπίσει το δίκαιό του, ούτε επιρρίπτει σε άλλους τις ευθύνες για τα δικά του λάθη και τις αποτυχίες του. Αμφισβητεί την έννοια της ιδιοκτησίας, αφού νιώθει ότι τα πάντα του ανήκουν. Τολμά να επιθυμήσει τον έρωτα οποιουδήποτε ατόμου του αντίθετου φύλου, εκφράζοντας τη σιγουριά ότι η σωματική έλξη δεν είναι μια ντροπή, αλλά ένα γνήσιο συναίσθημα το οποίο δεν πρέπει να κρύβεται. Κοιτάζει στα μάτια τον ισχυρότερο και παραδέχεται την ισχύ του, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα τολμήσει να δράσει εναντίον του, αν εκείνος ξεπεράσει τα όρια. Υποχωρεί μπροστά στη θέα ενός γεμάτου όπλου, αλλά παραδέχεται στον εαυτό του ότι κάνει πίσω εξαιτίας του φόβου, χωρίς να δικαιολογείται ότι υποχωρεί για το «κοινό καλό».

Ο βάρβαρος μπορεί να είναι παγανιστής και δεισιδαίμονας, να πιστεύει στο υπερφυσικό και στο παράξενο, στα φαντάσματα και στα τέρατα. Όχι γιατί είναι αμόρφωτος ή αδαής, όπως ισχυρίζονται πάντα οι φορείς του Πολιτισμού, αλλά γιατί το μυαλό του δεν είναι παγιδευμένο από τις εξηγήσεις, μα ελεύθερο να δει το θαυμαστό γύρω του. Για τον βάρβαρο δεν υπάρχει η διαφοροποίηση ανάμεσα στο «φυσικό» και στο «υπερφυσικό», στο «ανεξήγητο» και στο «επιστημονικό». Παρ' όλα αυτά, δεν τρέφει καμιά εκτίμηση για τη θρησκεία και τους ιερείς, για τα δόγματα και τις «επιστημονικές» αλήθειες. Για αυτόν τα πάντα είναι αληθινά, φτάνει να τα νιώθει μέσα του…

Συνδέοντας το δικό μου βάρβαρο με τον αρχαιοελληνικό «βάρβαρο» (εκείνον δηλαδή που δεν μπορούσε να μιλήσει καθαρά την Ελληνική Γλώσσα), τολμώ να πω ότι η Γλώσσα, που είναι σύμφωνα με μερικούς ο απόλυτος φορέας του Πολιτισμού, από μια άλλη πλευρά είναι και η απόλυτη διανοητική σκλαβιά. Η Γλώσσα με την αυστηρή δομή της υποχρεώνει τον ανθρώπινο Νου να «μορφοποιηθεί», να μπει δηλαδή σε κλουβιά, αυτά της λογικής, του «κανόνα», να ενταχθεί στην αυστηρή και γραμμική σειρά του «υποκειμένου-ρήματος-αντικειμένου». Ο βάρβαρος, απελευθερωμένος από την αυστηρότητα της γλώσσας, έχει Νου ελεύθερο, μπορεί να «νιώσει» τις καταστάσεις, να δει τα πράγματα απελευθερωμένα από τις μορφές και τα σχήματα, να σκεφτεί χωρίς να περιορίσει την αντίληψή του, να δράσει χωρίς να περιοριστεί από τη σκέψη. Ίσως για ήταν πάντοτε ανώτερος πολεμιστής από τον πολιτισμένο στρατιώτη, κατά πολύ ανώτερος στην προσωπική μάχη ενός προς ενός. Η μόνη αποτελεσματική τακτική των πολιτισμένων στρατών της Ιστορίας ενάντια στους βαρβάρους ήταν πάντα η συνδυασμένη κίνηση μιας πολεμικής «μηχανής» μεγάλου αριθμού στρατιωτών ενάντια σε πολύ λιγότερους βάρβαρους πολεμιστές.

Υπάρχει όμως και ο «πολυμήχανος» βάρβαρος, εκείνος που γνωρίζει και χειρίζεται τα μυστικά του Πολιτισμού και τα έχει μετατρέψει σε εργαλεία για να πετύχει τους προσωπικούς του σκοπούς. Αυτός είναι ένας τυχοδιώκτης που έχει την αναγκαία εξυπνάδα για να καταλάβει τις πολυπλοκότητες μιας πολιτισμένης κοινωνίας, αλλά δεν έχει παγιδευτεί στη λογική της. «Δεν έχω ανάγκη από τον πολιτισμό σας, που πίσω του κρύβεστε, κατώτερα και φοβισμένα πλάσματα», σκέφτεται ο πολυμήχανος βάρβαρος, «αλλά μπορώ να τον χρησιμοποιήσω εναντίον σας, για να πετύχω τους σκοπούς μου…»

Είναι μια μεγάλη παρεξήγηση ότι βάρβαρος είναι εκείνος που δεν έχει πολιτισμό. Βάρβαρος είναι εκείνος που δεν θέλει τον πολιτισμό, που δεν τον έχει ανάγκη. Ένας έξυπνος βάρβαρος μπορεί να φορέσει το κοστούμι του πολιτισμένου, να γίνει πιο πολιτισμένος από τους πολιτισμένους, να παίξει το «παιχνίδι», χωρίς όμως το παιχνίδι να τον καταπιεί. Μπορεί να χειριστεί τη γλώσσα όπως αυτός θέλει, να γίνει μέχρι και μεγάλος ρήτορας, αλλά ουσιαστικά δεν σκέφτεται με το μυαλό, αλλά με την καρδιά.

Όταν ο βάρβαρος φτάσει εκεί που θέλει, αποκαλύπτει την πραγματική του φύση. Μην απορείτε όταν βλέπετε «πολιτισμένους» σαν τον Ναπολέοντα, σαν τον Στάλιν, σαν τον Μπους (πατέρα), που, όταν έφτασαν στο στόχο τους, μεταμορφώθηκαν σε αγροίκους «δεσπότες» και ξέχασαν τη δημοκρατία, την ισότητα και τις άλλες ιδέες που εκμεταλλεύτηκαν για να φτάσουν ως εκεί. Ίσως δεν διαφθείρει η Εξουσία, όπως επιμένουν κάποιοι φιλόσοφοι, αλλά ο πολυμήχανος και διαβολικός βάρβαρος πετάει τη μάσκα του όταν κατακτά τον πολυπόθητο θρόνο του.

Αν και οι έννοιες «βάρβαρος» και «καταστροφέας του πολιτισμού» δεν είναι αναγκαστικά ταυτόσημες, από τα προηγούμενα είναι φανερό –σε εμένα τουλάχιστον– ότι ο βάρβαρος είναι αντίθετος με τον Πολιτισμό, ακόμη και αν ζει μέσα του. Ο βάρβαρος δρα ως καταστροφέας σε όλα τα επίπεδά του Πολιτισμού. Δεν καταστρέφει μονάχα τα κτίρια, αλλά και τις φιλοσοφικές ιδέες (όπως ο Στάλιν κατέστρεψε την ιδέα του κομμουνισμού, ο Χίτλερ την ιδέα του Έθνους, ο Μπους την ιδέα του αμερικανικού φιλελευθερισμού κτλ) Δεν του φτάνει να εκμηδενίσει τις άμυνες των πολιτισμένων, αλλά και την ίδια την ιδέα του Πολιτισμού.

Με ποιου το μέρος άραγε αξίζει να ταχτούμε; Να υπερασπίσουμε τον ευνουχιστικό Πολιτισμό – ή να αρπάξουμε κι εμείς τα τσεκούρια και να ταχτούμε με το μέρος των βαρβάρων;

ΠΕΤΡΕΣ ΠΕΤΑΩ ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ, ΝΑ ΓΟΡΓΟΒΑΣΙΛΕΨΕΙ…

Βασισμένοι σε ιδέες σαν του Φρόιντ, πολλοί ήταν εκείνοι που άρχισαν να μισούν και να εκφράζουν έντονα τη δυσαρέσκειά τους ενάντια στον Πολιτισμό. Την εποχή του Φρόιντ εξελισσόταν επίσης η μετάβαση από τα «προσωποκεντρικά» πολιτικά συστήματα (βασιλείες, αυτοκρατορίες, μοναρχίες) στα «ιδεολογικά» πολιτικά συστήματα (εθνικισμός, κομμουνισμός). Τα τελευταία, για να πετύχουν τους στόχους τους, απαιτούσαν την «εξημέρωση» του ατόμου και την ενσωμάτωσή του σε ένα απρόσωπο «σύνολο». Κανείς οπαδός τους δεν έδωσε σημασία σε φιλόσοφους και επιστήμονες όπως τον Φρόιντ, τον Ότο Βάινινγκερ και τον Μπέρτραντ Ράσελ, αλλά ακόμη και αναρχο-σοσιαλιστές όπως τον Προυντόν, οι οποίοι όλοι τους τόνιζαν λίγο-πολύ ότι μια προσπάθεια «εξημέρωσης» του ανθρώπου με βίαια μέσα δεν θα είχε ποτέ επιτυχία, αλλά έπρεπε ο άνθρωπος να εξελιχθεί από μόνος του, να φτάσει από μόνος του στο σημείο να εκτιμήσει έναν πολιτισμό που θα βασιζόταν στην ισότητα και στην απόλυτη ανοχή.

Τελικά, όπως πλέον ξέρουμε, οι συγκεκριμένοι σοφοί αποδείχτηκαν σωστοί: μερικές δεκαετίες αργότερα, ο Μουσολίνι βρέθηκε να κυβερνά την Ιταλία, ο Χίτλερ τη Γερμανία και ο Στάλιν τη Σοβιετική Ένωση και το αποτέλεσμα ήταν οι εκατόμβες του Β' Παγκόσμιου Πολέμου.

Η αποτυχία των ιδεολογικών πολιτικών συστημάτων «σφραγίστηκε» με την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Το γενικό Χάος που ακολούθησε ενίσχυσε την πίστη κάποιων καταπιεσμένων και θυμωμένων χαρακτήρων ότι πρέπει να καταστρέψουν τον Πολιτισμό, όπου και όσο μπορούν, αφού κανένα πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να «διορθώσει» τα άσχημά του. Κάποιοι από αυτούς τους νεο-βάρβαρους ονομάζονται αδίκως «αναρχικοί» (οι πραγματικοί αναρχικοί είναι οι οπαδοί ενός πολύ συγκεκριμένου πολιτικού συστήματος που δεν έχει σχέση με την καταστροφή του Πολιτισμού), ενώ κάποιοι άλλοι καλύπτονται κάτω από το μανδύα του «σαμποτέρ», του «μηδενιστή», ακόμη και του «σατανιστή». Όλοι αυτοί βασίζονται συνήθως σε μπερδεμένες παραχαράξεις απόψεων και ιδεών, που μοναδικό στόχο έχουν να δώσουν ένα ψεύτικο φιλοσοφικό υπόβαθρο στην αυτοκαταστροφική και σε όλα αποτυχημένη επίθεσή τους «εναντίων όλων». (Τρία από τα μεγαλύτερα θύματα ιδεολογικής παραχάραξης σήμερα είναι ο Ρώσος πρίγκιπας Πέτερ Κροπότκιν, ο μεγάλος θεωρητικός του πραγματικού αναρχισμού, ο Πιερ Προυντόν, Γάλλος δημοσιογράφος και θεωρητικός του ακτιβισμού που δήλωσε το 1876 «Η Ιδιοκτησία είναι Κλοπή», και ο μυστικιστής-μάγος και «πολιτισμικός σαμποτέρ» Άλιστερ Κρόουλι, ο οποίος δεν έχανε ποτέ την ευκαιρία να προκαλέσει τις κατεστημένες αντιλήψεις της εποχής του. Οι ιδέες όλων αυτών παρερμηνεύτηκαν, αλλάχτηκαν, άλλα εκείνοι έγραψαν και εννοούσαν και άλλα διαβάζουν και εννοούν σήμερα κάποιοι ανεγκέφαλοι που τους χρησιμοποιούν ως δικαιολογία για τις ανεγκέφαλες πράξεις τους). Σκεφτείτε μονάχα τον έφηβο με τη μαύρη κουκούλα που ενώ διαδηλώνει για να παραπονεθεί για κάποιο κακό της εξουσίας, αποφασίζει να αρχίσει να πετά πέτρες και μολότοφ στους περαστικούς, οπότε γίνεται χειρότερος από αυτούς που κατηγορεί και κάνει πιο άμεσο κακό.

Τι αποτέλεσμα έχουν οι πέτρες και οι μολότοφ –ακόμη και οι διανοητικές– προς τους περαστικούς; Ουσιαστικά, τίποτε. Αν το σκεφτούμε για περισσότερα από μερικά δευτερόλεπτα, θα διαπιστώσουμε ότι δεν υπάρχει κανένας τρόπος να προκαλέσουν ζημιά στον Πολιτισμό. Ακόμη και ο πιο μηδενιστής φιλόσοφος, που θα αποδείξει στους ακροατές του ότι ο Πολιτισμός είναι ανύπαρκτος, εκείνη τη στιγμή θα δημιουργεί Πολιτισμό. Ακόμη και ο πιο αδίστακτος νεο-βάρβαρος που θα αποφασίσει να διαβάλει τον Πολιτισμό για τα σχέδιά του θα γραφτεί στην Ιστορία, για να μαθαίνουν και να προλαβαίνουν οι γενιές που έρχονται πράξεις σαν τις δικές του.

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΒΑΡΒΑΡΟΣ, ΕΙΜΑΙ ΕΝΑ ΑΝΩΤΕΡΟ ΠΛΑΣΜΑ!

Αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι με τον Πολιτισμό, που τον κατηγορούμε σε όλη τη διάρκεια αυτού του άρθρου, πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο Πολιτισμός είναι ένα καλό πράγμα, αφού, αν μη τι άλλο, αυτός μας δίνει την ικανότητα να επικοινωνούμε μέσω κειμένων σαν αυτό που διαβάζετε αυτή τη στιγμή και να μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι τα βράδια.

Οπότε, ποιο είναι το ουσιαστικό πρόβλημα του σημερινού Δυτικού Πολιτισμού, που κάνει να πληθαίνουν οι βάρβαροι γύρω του; Τι πρέπει να κάνουμε για να αντιμετωπίσουμε τις ζημιές και τους θανάτους που θα προκαλέσουν οι επερχόμενες ορδές των νεο-βαρβάρων; Μήπως πρέπει να τους ευνουχίσουμε ή να τους στειρώσουμε με ακτινοβολίες;

Νομίζω ότι δεν χρειάζονται οι βάρβαροι ευνουχισμό, ούτε ο Πολιτισμός καταστροφή, αλλά ακριβώς το αντίθετο: πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι χιλιάδες χρόνια αποτυχημένων πολιτικών, κοινωνικών, θρησκευτικών και μεταφυσικών πειραματισμών μάς έχουν πράγματι ευνουχίσει. Αλλά δεν ευθύνεται ο Πολιτισμός που δεν κάνουμε τίποτε για αυτό, ούτε οι βάρβαροι που, αφού έχουν με κάποιον τρόπο αποφύγει το δικό τους ευνουχισμό, βλέπουν εμάς τους προβατοποιημένους «πολιτισμένους» ως πολύ εύκολα θύματα. Έχουμε υποχρέωση προς τον εαυτό μας να ανακτήσουμε όλα τα χαμένα κομμάτια μας, τη βαρβαρική αυθεντικότητα, τη γνησιότητα των συναισθημάτων, το θάρρος του πολεμιστή, τη διανοητική δύναμη και την πνευματική διαύγεια, για να ενωθούμε ξανά σε ένα ολόκληρο σώμα και να «αναγεννηθούμε» (ρίξτε μια ματιά στο μύθο της αναγέννησης του τεμαχισμένου Όσιρη). Μέσα στον άνθρωπο υπάρχουν κι άλλες δυνάμεις, μεγαλύτερες από αυτές που γνωρίζουμε σήμερα – και το «άθροισμα» θα είναι οπωσδήποτε μεγαλύτερο από τα κομμάτια που το αποτελούν. Αλλά για να εξελιχθούμε σε κάτι πραγματικά ανώτερο, θέλουμε και τη βοήθεια των υπόλοιπων ανθρώπων, θέλουμε τη βοήθεια και του Πολιτισμού.

Αυτό είναι το μυστικό που κρύβεται στη βάση κάθε πραγματικού Πολιτισμού και αυτό είναι το μυστικό που γνώριζαν όλοι οι παλαιότεροι πολιτισμοί, αλλά έχει ξεχάσει ο σημερινός, Δυτικός Πολιτισμός (δηλαδή, έχουμε ξεχάσει εμείς): ότι οι άνθρωποι μπορούν να εξελιχθούν σε κάτι πραγματικά ανώτερο. Κάθε πολιτισμός που δεν έχει σκοπό του την εξέλιξη των ανθρώπων, αλλά τους κόβει σε κομμάτια μικρότερα από το «όλο» τους, κατηγοριοποιώντας τους και εξειδικεύοντάς τους, δεν είναι πολιτισμός, αλλά μια φυλακή. Και ο φυλακισμένος έχει πάντα το δικαίωμα να σπάσει τους τοίχους της φυλακής του…